Τα μάτια έκλεισα και αμέσως η φαντασία του μυαλού μου με πήγε σε ένα ταξίδι χωρίς λογική. Πολλές φορές όταν αφήνομαι, το μυαλό μου με πάει σε άγνωστα μέρη, που μπορεί και να μην υπάρχουν στην πραγματικότητα. Μέσα σε αυτά τα μέρη ζω το όνειρο, ζω κάτι το διαφορετικό και μέσα στο άγνωστο η ψυχή μου αναπνέει διαφορετικά. Έστω και λίγο να κλείσω τα μάτια, μεταφέρομαι σε ένα σκοτάδι όπου μετά από λίγο μια βροχή με χρυσόσκονη με λούζει και τότε όλα δια μαγείας αλλάζουν το μέσα μου.
Νεράιδες κάνουν την εμφάνισή τους και πετούν γύρω μου με τα πολύχρωμα φτερά τους. Νιώθω τόσο ανάλαφρη, μια ηρεμία και μια αγαλλίαση. Αφήνομαι στα χέρια της δικής μου νεράιδας, αυτής που ανήκει μόνο σε μένα, που ξέρει πώς να διώξει από μέσα μου ότι με πονάει και ότι φυλακίζει την ψυχή μου. Αφήνομαι σε ένα ταξίδι που δεν έχει λογική, γιατί έχω την ανάγκη πού και πού να ξεφεύγω από την πραγματικότητα.
Προσπαθώ πολλές φορές να ζήσω το δικό μου παραμύθι, έστω και για πέντε λεπτά. Πιάνω το μικρό της χεράκι και πετάω πάνω από κόσμους που δεν έχω δει πότε από κοντά. Μαγεύομαι έστω και για λίγο με αυτό το ταξίδι. Η ψυχή μου φτερουγίζει, όπως φτερουγίζουν τα φτερά της νεράιδας μου, κόκκινο με ροζ και πολύ χρυσόσκονη έχουν τα όμορφα φτερά της. Τα χρώματα που αγαπώ, που κάνουν την ψυχή μου να γελάει αληθινά.
Έχω αδειάσει έστω και για αυτά τα λίγα λεπτά, γέμισα με χρώμα την ψυχή και τώρα μπορώ να συνεχίσω να ζω την δική μου πραγματικότητα. Είναι αναγκαίο και απαραίτητο να μπορώ για λίγα λεπτά να ζω σε έναν κόσμο που κανένας δεν μπορεί να με πειράξει. Να καθαρίσει το μυαλό και να συνεχίζει να ντύνει κάθε στιγμή με όνειρα γεμάτα χρυσόσκονη.
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/