Σήμερα θα σας γράψω ένα παραμύθι…
Κάποτε ήταν μια κοπέλα που ήταν τόσο ευγενική και πρόσχαρη, λες κι απ’ όπου περνούσε φώτιζε τον τόπο. Οι περισσότεροι της έστελναν βλέμματα μίσους, γιατί δεν μπορούσαν να την πλησιάσουν και να μαλακώσει η σκληρή καρδιά τους.
Άλλοι πάλι, προσπαθούσαν να την προσεγγίσουν για να μοιραστούν το φως τους μαζί της. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο ήρωας μας. Την αγάπησε με πάθος. Την κυνήγησε πολύ η αλήθεια είναι. Εκείνη μαγεύτηκε. Παραδόθηκε στην αγκαλιά του κι ένιωθε ότι ήταν ο κόσμος όλος.
Δεν γνώριζε όμως ότι το Ψέμα την καρτερούσε. Κι όσο πιο πολύ αγαπούσε και δινόταν στον έρωτα, τόσο πιο πολύ χανόταν το φως της. Μέχρι που κάποια στιγμή, πνίγηκε απ’ το δίκιο της κι έφυγε μακριά. Απ’ όλους κι απ’ όλα.
Εξαφανίστηκε σε μια νύχτα μέσα. Κάλυψε τη θλίψη της με την ασημένια κάπα του Πόνου και δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω της. Έτρεχε να κρυφτεί απ’ την υποκρισία. Ο ήρωας μας τρελάθηκε. Την έψαξε παντού, αλλά μάταια. Τα δάκρυά του μαρτυρούσαν την απόγνωση. Με τον καιρό άρχισε να καταλαβαίνει… “Την πρόδωσα, γι’ αυτό έφυγε”.
Την αναζητά ακόμη για να της ζητήσει συγχώρεση. Ίσως αν έβλεπε μες στην καρδιά του, να καταλάβαινε ότι είναι δίπλα του και το μόνο που ‘χει να κάνει, είναι να ντυθεί την Αλήθεια του και ν’ αγγίξει τη Γυναίκα…
Στέλλα Σωτήρκου