Πόσες φορές δεν έχουν αναμετρηθεί οι σκέψεις μας με το τι θέλουμε ή το πού θα θέλαμε να βρισκόμασταν! Πόσες φορές δεν έχουμε αναλογισθεί το θάρρος και το θράσος ακόμα, που θα επέβαλλε σε μας τους ίδιους να δράσουμε και να αντιδράσουμε, παρά να δεχόμαστε υποτακτικά και επιβαλλόμενα τα σχέδια του άλλου. Καιρός, χρόνια μας έχουν πάρει από κάτω, σκεπτόμενοι το “ίσως”, το “εάν”, χωρίς να στοχεύουμε στο “πρέπει” και στο “θέλω” μας.

Ώρες μοναξιάς περνούν, προσπερνούν και διοχετεύουν τις εντάσεις και τις δυνάμεις μας όχι σε αδιέξοδα, παρά σε τοπία σκέψης και σύνεσης, αποφασιστικότητας και διενέργειας ανάλογων κινήσεων προς ενεργοποίηση των δικών μας κεραιών κι όχι ουτοπιών μας. Βλέμματα πονεμένα, σκυθρωπά πρόσωπα και όλα αυτά, γιατί απομονώθηκε ο κόσμος σε ένα δικό του εικονικό, χωρίς να ‘ναι σε θέση να αντιληφθεί και να κατανοήσει και τη δική του συμμετοχή, τα δικά του τρωτά σημεία.

Παντού βλέπουμε, συναντούμε άτομα προσηλωμένα και αποσβολωμένα στα κινητά τους, δηλώνοντας την απομάκρυνσή τους, την αποστασιοποίησή τους απ’ τα δρώμενα και γενικώς συμβάντα που τους περιτριγυρίζουν. Κι όμως, θα μπορούσαμε όλοι μαζί να αποτελέσουμε την ενότητα, τη διαφυγή, μα κυρίως να επιτευχθεί το μελλοντικό όνειρο όλων μας. Μια κοινωνία της θαλπωρής, της ένωσης, του ενδιαφέροντος, χωρίς να απομονωνόμαστε και να εγκλωβιζόμαστε στα κλουβιά των πολυκατοικιών μας, στα μεμονωμένα κομμάτια της σκέψης μας και του λογισμού μας!