Να ‘ξερες πόσο μου λείπουν οι στιγμές μας! Εκείνες οι μικρές, οι αδιόρατες που κοιταζόμασταν και κρυφογελούσαμε χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτε.

Άλλη αίσθηση είχε το ηλιοβασίλεμα. Η βουή της πόλης, τα σοκάκια που τριγυρνούσαμε, το κρύο που έτσουζε κι αγκαλιαζόμασταν σφιχτά να πάρουμε ακόμα μια ανάσα απ’ τη βόλτα στην παραλία. Ο καφές που μοιραζόμασταν και το τσιγάρο που σου ‘στριβα, γιατί μου το ζητούσες τρυφερά.

Ξεχειμωνιάσαμε πια κι έφυγες μακριά. Εκεί που “έπρεπε” να πας, μιας κι αυτό το “έπρεπε” μας στιγμάτισε.

Κι έμεινα εδώ ν’ αναμοχλεύω τις αναμνήσεις και να μετράω τις στιγμές χώρια.

Λείπεις κι όμως είσαι εδώ…

Της Στέλλας Σωτήρκου