Αναρωτιέμαι στα σκοτεινά, πόσο θα ‘θελα να σου μιλήσω, έτσι απλά μόνο να μ’ άκουγες για λίγο. Αλλά μετά προτιμώ τη σιωπή. Κι απ’ τους δυο.

Να σε κοιτάζω και να με καταλαβαίνεις. Να με αγγίζεις και να σε νιώθω. Χωρίς κουβέντα, χωρίς αμηχανία. Σαν δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ κι ήρεμα αποχωρίζονται. Όπως ήταν κάποιες παλιές γελοιογραφίες που δεν χρειάζονταν εξηγήσεις. Ήταν τόσο ξεκάθαρο το νόημα, που είχαν σαν λεζάντα “Χωρίς Λόγια”... Ή όπως όταν ήμασταν παιδιά και μας φυσούσε δυνατά ο αέρας της θάλασσας κι ανατριχιάζαμε από ευτυχία. Ανοίγαμε τα χέρια να πετάξουμε…

Πέτα μακριά κι άφησε κι εμένα ν’ απογειωθώ. Μιας κι όσο με κρατάς, μικραίνουν τα φτερά κι εξαφανίζονται.

Τι θόρυβο που κάνει η σιωπή…

Της Στέλλας Σωτήρκου