Γιατί πάντα βιαζόσουν να συμβιβαστείς με τόσο λίγα κορίτσι μου; Γιατί μάζευες τα ψίχουλα να ταΐσεις την ψυχούλα σου; Γιατί άφηνες πάντα τον εαυτό σου δεύτερο; (Τρίτο; Τέταρτο;). Ποτέ δεν πίστευες ότι αξίζεις παραπάνω. Το γιατί δεν το συνειδητοποιούσες και το σύμπαν έπρεπε να βρει τον τρόπο να σου το μάθει. Γιατί όταν είμαστε παιδιά, την κακοποίηση -σωματική κ συναισθηματική- την αποδεχόμαστε σαν άξια τιμωρία μας, αλλά σου ‘χω νέα! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!

Αυτό ήταν το πρώτο καμπανάκι που κατάλαβες. Το έλεγες σαν ποίημα που όμως δεν έμαθες να ερμηνεύεις το βαθύτερο νόημά του. Δεν έφτανε λοιπόν να το ξέρεις. Έπρεπε να το νιώσεις πιο βαθιά. Και το σύμπαν σου έστειλε τον κατάλληλο άνθρωπο. Αυτόν που θα σε έκανε να γιατρέψεις τις πληγές σου. ΕΣΥ. Όχι αυτός.

Δεν ήρθε λοιπόν ο πρίγκιπας να σε λυτρώσει. Δεν ήρθε ο θεραπευτής της ψυχής, που με την αγάπη του θα διόρθωνε και θα επούλωνε τα τραύματα της παιδικής σου ψυχής. Ήρθε αυτός που σε έκανε να πέσεις τόσο βαθιά, αυτός που έφτασε στον πυρήνα σου, βρήκε την πληγή σου κ αντί να την απαλύνει όπως θα ήθελες, την έκανε να ματώσει ξανά! Με τον ίδιο τρόπο. Σε έκανε να την δεις κατάματα και να την αντιμετωπίσεις επιτέλους ουσιαστικά. Σε τάισε πρώτα με το ψέμα του, με την δήθεν αγάπη του για να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου, για να τον αφήσεις να μπει τόσο βαθιά όσο κανείς και εκεί να δράσει.

Κατηγορείς τον εαυτό σου γι’ αυτό; Πώς μπορούσες να ξέρεις; Εσύ νόμιζες ότι επιτέλους βρήκες την αδερφή ψυχή σου! Τον θεραπευτή σου! Ότι επιτέλους δεν θα πάρεις πάλι ψίχουλα, ότι η πεινασμένη για αγάπη καρδιά σου θα χορτάσει πια σε αυτή τη ζωή! Έλεγες (και σου έλεγε κι αυτός) «μας το χρωστάει η ζωή αυτό που ζούμε». Γιατί ήξερες, ένιωθες την πείνα της. Από παιδί πεινούσε αυτή η καρδούλα. Όμως σε τάισε με ψέμα και δεν το έβλεπες.

Δεν ήξερες ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, αλήθεια; Ή ήταν τόσο καλή η μάσκα του που σε ξεγέλασε; Και όταν η φούσκα της δήθεν αγάπης του έσκασε, όταν με περίσσεια σκληρότητα κατέβασε τον διακόπτη της «αγάπης» του κ έφυγε, αυτός ο άνθρωπος που δεν ήξερε άλλωστε τι είναι αγάπη, τότε εσύ έμεινες σοκαρισμένη κ αποσβολωμένη να στέκεσαι πάνω στα συντρίμμια και ν’ αναρωτιέσαι τι συνέβη. Πήρε από σένα όλη σου την αγάπη, την φροντίδα, το νοιάξιμο, την υποστήριξη, την απόλυτη αφοσίωση και όταν ζήτησες κ συ κάτι από αυτά, ήξερε ότι δεν είναι για τέτοια. Έφυγε. Τόσο μπορούσε, τόσο έκανε…

Συναισθηματικά ανάπηροι άνθρωποι κορίτσι μου, δεν μπορούν να βοηθήσουν. Έτσι κι αλλιώς κι αυτός ένας πληγωμένος άνθρωπος ήταν. Είναι. Και θα είναι, γιατί τυλίγεται πάντα με ψεύτικες πανοπλίες και δεν μπορεί να δει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό σε βάθος, ούτε τους άλλους. Δεν μπορεί να εκτιμήσει το καλό που του δίνεται. Χρησιμοποιεί τον κάθε άνθρωπο στο διάβα του μόνο για να πάρει ενέργεια. Ένα βαμπίρ είναι, πιο έξυπνο απλά για να μην το καταλαβαίνουν οι άλλοι εύκολα. Στο καλό λοιπόν. Ας είναι. Χαμένος από χέρι.

Έχει όμως και αυτός το ρόλο του σε αυτή τη ζωή. Κάνει τους άλλους να πονάνε τόσο, που να μαθαίνουν πώς να γιατρεύονται μόνοι τους. Όχι με τα όμορφα λόγια, όχι με ξένα αποφθέγματα σοφίας, όχι με αγάπη. Δεν νιώθει αγάπη. Όχι με (ψεύτικα) δάκρυα κ τους (ψεύτικους) όρκους αγάπης λοιπόν, αλλά με πόνο, με το δικό σου δάκρυ, το αληθινό, το από την πληγή σου βγαλμένο, από την καρδιά σου. Με το δάκρυ αυτό που γίνεται ίαμα και σε θεραπεύει. Με τα μάτια σου πια ανοιχτά και καθάρια. Γιατί εκεί στα βάθη που έπεσες, εκεί είναι το φως κρυμμένο. Ακολούθησέ το και βγες έξω. Στο φως. Στον κόσμο. Δεν είσαι άλλη, αλλά είσαι διαφορετική πια. Δεν συμβιβάζεσαι με ψίχουλα. Ξέρεις ότι αξίζεις πολλά παραπάνω. Ψάχνεις αληθινούς ανθρώπους. Που δεν κρύβονται πίσω από μάσκες. Που δε φοβούνται την αγάπη. Που δεν το βάζουν στα πόδια στα δύσκολα.