Άγγιγμα, αυτό το μοναδικό χάδι που σε κάνει να ξυπνάς, να βλέπεις ότι τελικά τίποτα δεν τελειώνει. Ένα τέτοιο άγγιγμα ένιωσα κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Ένα βράδυ που το αεράκι φυσούσε δροσερά και ένα φεγγάρι που φώτιζε όλη την πλάση, αυτό το βράδυ με άγγιξες και είδα την ζωή μου ξανά από την αρχή.
Πώς μπορεί τελικά ένα άγγιγμα να σε κάνει να δεις ότι δεν έβλεπες τόσο καιρό! Μια όμορφη νυχτερινή βόλτα, καθώς με έλουζε το φεγγάρι, τότε σε είδα και κάτι μέσα μου άλλαξε. Ήρθε η ελπίδα ότι μετά από το σκοτάδι έρχεται το φως.
Εκεί κάτω από το φεγγάρι, αισθάνθηκα ότι όλα γίνονται ξανά όμορφα. Δύο μάτια να με κοιτάζουν και ένα χάδι ζεστό. Αυτά χρειάζεται μια ψυχή που αιμορραγεί. Εκεί που νομίζεις ότι όλα τελείωσαν, έρχονται αυτά τα δύο χέρια από το πουθενά, να σου ζεστάνουν την παγωμένη καρδιά. Μια καρδιά που ξέχασε τι θα πει αγάπη.
Αυτή την ζεστασιά γύρευα, αυτά τα μάτια ονειρεύτηκα. Στα όνειρα μόνο τα έβλεπα και εκείνο το βράδυ το όνειρο ζωντάνεψε μπροστά μου. Δύο ματιά με κοιτάξαν και ο κόσμος άλλαξε για άλλη μια φορά.
Το άγγιγμα φανερώνει την χημεία, αυτό το κάτι το διαφορετικό. Και στο βλέμμα βλέπεις όλα αυτά που τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν. Το άγγιγμα και το βλέμμα αφήνουν την αγάπη σιγά σιγά να τρυπώσει στην καρδιά. Να κλείσει σιγά σιγά τις πληγές της ψυχής. Πληγές που ο χρόνος δεν κλείνει, παρά μόνο η αγάπη είναι το φάρμακο για όλα.
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/