Πώς μπορεί να χωρέσει το τελευταίο “αντίο” σε ένα ηχητικό μήνυμα; Το τελευταίο “σ’ αγαπώ” σε ένα γραπτό μήνυμα;
Ζούμε σε μια εποχή που δεν μπορούμε να αποχαιρετίσουμε τους δικούς μας ανθρώπους. Δεν μας αφήνουν να δούμε τα μάτια τους. Έτσι κι εγώ ένα απόγευμα πήρα το τελευταίο της ηχητικό μήνυμα. Δεν ήθελε να με αποχαιρετίσει, ακόμα και τότε πίστευε ότι θα βγει και όλα θα γίνουν όπως πριν. Άκουγα μια φωνή γλυκιά και μια ψύχη που θέλει να πιστέψει στο αδύνατο.
Μου είπες θα είμαστε μαζί και θα κάνουμε πολλά ακόμα. Κι εγώ ήθελα να ελπίζω, πάντα πίστευα στο αδύνατο, ήθελα να γίνει το θαύμα τουλάχιστον σε σένα, μια ψυχή που της άξιζε να είναι στην γη. Σε αυτό το τελευταίο μήνυμα μου είπες τα πάντα σε δύο λεπτά. Μια φιλία που ήταν ότι καλύτερο και για τις δύο μας. Αδερφές ψυχές στην φιλία.
Με δάκρυα άκουγα για τελευταία φορά την φωνή σου. Πόσο δύσκολο που δεν μπορούσα να είμαι δίπλα σου, να σου κρατώ το χέρι! Να σε έχω στην αγκαλιά να διώχνω τον πόνο. Να είμαι δίπλα σου για να μην φύγεις μόνη σου. Σε ένα άσπρο, κενό δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Αυτό το μήνυμα που κανείς δεν ήθελε να ακούσει για να μην στεναχωρηθεί. Εγώ όμως το περίμενα αυτό για μήνες. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήθελα να σου πω ότι σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ. Ότι χωρίς εσένα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Στο τελευταίο σου μήνυμά μου είπες ότι όλοι σε έχουν ξεγραμμένη, αλλά εγώ σε περίμενα. Περίμενα αυτά τα τελευταία σου λόγια. Λόγια αγάπης, αληθινά μα και τελευταία.
Τα τελευταία λόγια ενός ανθρώπου που έχει μπει στην καρδιά σου, είναι ότι πιο σημαντικό. Χωρίς αυτά δεν μπορείς να προχωρήσεις. Θέλεις να ακούσεις αυτό το τελευταίο “σ’ αγαπώ”, μα περισσότερο θέλεις να πεις εσύ τα τελευταία σου λόγια. Θέλεις να τα πάρει μαζί του σε αυτόν τον καινούριο κόσμο που θα ταξιδέψει χωρίς εσένα. Λόγια που θα την συντροφεύουν όταν η ψυχή θα πετάξει ψηλά.
Δεν μας αφήνουν να πούμε το τελευταίο αντίο με αγκαλιές… πονάει πολύ. Ένας θάνατος μέσα στην μοναξιά, ενώ υπήρχε πολύ αγάπη να σου δοθεί.
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/