Όταν αγαπάς λένε γίνεσαι παιδί, χαζογελάς με το παραμικρό, δίνεις υποσχέσεις του τύπου “για πάντα μαζί”. Και εσύ τι έκανες; Με ξέχασες στην πρώτη αναποδιά. Και εγώ τι έκανα; Σε ξέχασα και πήρα άλλο δρόμο, απέναντι από τον δικό σου.
Έτσι με βλέπεις που κρατώ άλλο χέρι και ανατριχιάζεις από ζήλεια, σκέπτεσαι τι βλακεία έκανες και με έχασες. Μετάνιωσες; Δεν πειράζει, τώρα μαθαίνεις από τα λάθη σου.
Κουβέντες λες πικρές, απειλές ξεστομίζεις, θέλεις να τον εξαφανίσεις τον “άλλον” που με πήρε από σένα. Γελώ μέσα μου με ικανοποίηση από την πληγή που έχεις, που σου δημιούργησα εγώ, αλλά κατά βάθος φοβάμαι μήπως πραγματοποιήσεις τις απειλές σου. Γελώ εγωιστικά, αλλά σε λυπάμαι, αφού αυτό που βλέπω σε σένα είναι κατάντια.
Έκλαψες πολλές φορές ζητώντας μου συγγνώμη. Με τον καιρό ελπίζω εσύ να το ξεπεράσεις και εγώ να μην φοβάμαι τις απειλές σου.
Της Μαίρης Φιλιππίδου – Κατσανίδου