Κυριακή βράδυ. Χαμηλώνω τα φώτα. Έχει κρύο και η θέρμανση δεν λέει να ζεστάνει τον χώρο. Έχω κρυφτεί μέσα σε μια διπλή κουβέρτα. Μια κουβέρτα που ήταν το πρώτο πράγμα που αγόρασα όταν έφυγα από το πατρικό μου.
Τόσες αναμνήσεις μέσα σε αυτή την κουβέρτα! Πόσα χιλιάδες βράδια είχαμε περάσει μαζί! Τώρα μετά από είκοσι χρόνια, είναι ακόμα εδώ άθικτη, σαν καινούρια. Μου τυλίγει το κορμί σαν να μου λέει, εγώ θα είμαι εδώ για σένα. Πόσα κρύα, ποσά δάκρυα μοιραστήκαμε μαζί!
Στο ράδιο έπαιζε μια απαλή μουσική, τα φώτα ήταν χαμηλωμένα και εμένα το μυαλό μου ταξίδευε. Πήγαινε σε μέρες χουχουλιάρικες. Μέρες που δεν ήξερα ότι αυτά που περνούσα τότε, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που ήρθαν. Ήθελα απλά να νιώσω την ζεστασιά της στιγμής, για ένα λεπτό να μην σκέφτομαι τα προβλήματα. Ήθελα να θυμηθώ πώς ήταν η εποχή που ζούσα και απολάμβανα την κάθε μέρα. Πού να πήγαν αυτές οι τόσο ανέμελες μέρες, μήπως χάθηκαν μέσα στα δάκρυα και αυτή την κουβέρτα;
Βάζω το κεφάλι μου μέσα στην κουβέρτα, πάγωσε η μύτη μου. Δεν μου αρέσει να είναι παγωμένη. Εδώ κάτω από την πράσινη κουβέρτα για λίγο νιώθω ασφάλεια και ζεστασιά. Είμαι μόνη και κανείς δεν μπορεί να μου την πάρει. Κανείς δεν μπορεί να μου χαλάσει αυτή την στιγμή ηρεμίας που έχω τόση ανάγκη.
Δεν είναι τα υλικά αγαθά που θα σε κάνουν ευτυχισμένη. Είναι όμως κάποια αντικείμενα, όπως αυτή η κουβέρτα, που θα σε κάνουν να νοσταλγήσεις στιγμές ζεστασιάς. Στιγμές που θα σου θυμίσουν ότι οι στιγμές μοναξιάς που βιώνεις, είναι ζωτικής σημασίας για να περάσεις χρόνο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Να τον αγαπήσεις, να περάσεις όμορφα μαζί του και μετά είσαι έτοιμη να αντιμετωπίσεις τα πάντα.
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/