Κάποτε έκανα δώρο σ’ έναν τότε αγαπημένο, μια μινιατούρα, ένα λιοντάρι μες στο κλουβί με την πόρτα κλειστή και το κλειδί επάνω. Με μαύρα κάγκελα και το λούτρινο μέσα να κοιτά με τέτοιο τρόπο σαν να ικετεύει για λευτεριά. Δε το αγόρασα για χαριτωμένο εορταστικό μήνυμα, αλλά για να δοθούν απαντήσεις. “Εσύ αποφασίζεις” του ‘πα. Φυσικά και δεν την άνοιξε.
Κι αναλογίζομαι τώρα, μετά από χρόνια, πόσο αμπαρώθηκα κι εγώ μες στη δική μου φυλακή. Χτυπήθηκα πολύ με τους δαίμονές μου. Πάλευα να βρω λίγο φως, αλλά ερχόταν η αμφιβολία και κατέρρεα. Κι όταν αποκαμωμένη πια λύγισα, θυμήθηκα… “εγώ έχω το κλειδί!”. Κι άνοιξα και βγήκα.
Τίποτε δεν είναι εύκολο εκεί έξω. Άνετα το ονοματίζεις “Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες” για όσους θυμούνται τα παλιά κλασσικά θρίλερ. Και προχωρώ ακόμη, άλλοτε σε κακοτοπιές κι άλλοτε σε ίσιο δρόμο. Μόνη ή με παρέα, φίλους καλούς και φίλους “μεταμορφωμένους” σε καλούς… Και το σήριαλ συνεχίζεται, αλλά δεν ξεχνώ… εγώ έχω το κλειδί!
Της Στέλλας Σωτήρκου