“Κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου, αλλά όποιος και να τ’ άξιζε, δεν θα σε έκανε να κλάψεις!”. Πρόκειται για μια σοφή φράση που εξέφρασε ο κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και άφησε εποχή, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία, δυστυχώς δεν έχει εφαρμογή. Όλοι μας κατά καιρούς έχουμε αφιερώσει τα δάκρυά μας για ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας και μας πλήγωσαν με τον τρόπο τους, για φίλους που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μας, για σχέσεις που αποδείχτηκαν τοξικές, για έρωτες απατηλούς ή ανεκπλήρωτους.
Η αγαλλίαση της ψυχής και η επούλωση της βαθιάς πληγής στην καρδιά μας, λαμβάνει χώρα μέσα από τα καυτά δάκρυα που αβίαστα θα αφήσουμε να τρέξουν από τα μάτια μας και θα μας λυτρώσουν όπως μονάχα εκείνα ξέρουν. Η ευεργετική τους δράση θα ξελαφρώσει την ψυχή μας από το ασήκωτο βάρος και με τρόπο μαγικό θα απομακρύνει από μέσα μας τη στενοχώρια και τη λύπη που μας έχει κατακλίσει. Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να φαινόμαστε δυνατοί, να καταπιέζουμε τον εαυτό μας και να αποτρέπουμε να εκφραζόμαστε με το κλάμα. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να κλάψουμε, άνδρες και γυναίκες, ακόμα και εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους δυνατούς.
Αφήνουμε λοιπόν τα συναισθήματά μας ελεύθερα να εκφραστούν, τα δάκρυα να κυλίσουν σαν καταρράκτες και να παρασύρουν στο διάβα τους κάθε αρνητική σκέψη, κάθε κακή συγκυρία, κάθε ανείπωτο πόνο, κάθε λυπητερή ανάμνηση που μας πλήγωσε γοερά.
Το κλάμα φίλοι μου δεν είναι ντροπή. Είναι μια ανάγκη ενσυναίσθησης, είναι βάλσαμο και γιατρικό για κάθε πόνο, είναι η σκυτάλη που μας δίνει η ίδια η ζωή για να ξεπεράσουμε το σκόπελο, είναι η ευκαιρία που πρέπει να αδράξουμε για να αναζητήσουμε τις καλύτερες στιγμές που θα γράψουμε στο βιβλίο της ζωής μας, είναι η λύτρωση από το μανιφέστο της θλίψης που μαζί της θα ενισχύσει την αδάμαστη λαιμαργία μας για ζωή, χαρίζοντάς μας ψυχική υγεία και πολυπόθητη ηρεμία.
Θα νιώσουμε ανακούφιση, γιατί κλαίγοντας θα έχει ελευθερωθεί η λεγόμενη ορμόνη της αγάπης (ωκυτοκίνη) και οι χτύποι της καρδιάς μας θα είναι πιο ήρεμοι, η διάθεση μας σαφώς πιο βελτιωμένη, η συναισθηματική μας φόρτιση θα δίνει τη θέση της στην τέρψη και την ευφροσύνη και θα έχουμε εξωτερικεύσει τον εσωτερικό μας ενδόμυχο κόσμο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις.
Κάνουμε στον εαυτό μας ένα ανέλπιστο, ένα πολύτιμο δώρο και τον απαλλάσσουμε από στερεότυπα και φωτεινές ρεκλάμες που απαγορεύουν δια ροπάλου την έκφραση μέσω δακρύων και απελευθερώνουμε, αρθρώνουμε και προσωποποιούμε τα συναισθήματά μας όπως με τα γέλια, έτσι και με τα κλάματα…
Της Κατερίνας Σιδέρη