Ποιος να το ‘λεγε όταν σε γνώρισα, ότι θα ξεπλήρωνα όλα τα λάθη στους έρωτες μιας ζωής μαζί σου; Μαύρο πέπλο σκέπασε κάθε συναίσθημα που ένιωσα εξαιτίας σου.
Ξύπνησες κάθε κύτταρο που δεν ήξερα ότι είχε ζωή ακόμη. Κι έτσι απλά, άρχισες να το αποδομείς. Ένα–ένα, αργά και βασανιστικά. Κάθε μέρα και μια μαχαιριά. Κάθε μέρα έκανε πάρτι η απογοήτευση. Κι όσο κι αν προσπαθούσα να χαμογελάσω και να κάνω τα στραβά μάτια, τόσο εσύ έδινες τα χτυπήματα απανωτά.
Κι ήρθε όλο αυτό και φούσκωσε και ξέσπασε καταστροφικά. Έφυγα χωρίς εξήγηση καμιά. Με πόνο πολύ. Πονούσα παντού, στα μύχια της καρδιάς. Αλλά δεν γυρίζω πίσω.
Ήσουν ένα πολύ καλό μάθημα. Με σένα ξεχρέωσα…
Της Στέλλας Σωτήρκου
Advertisements