Όλα τα σπίτια ξεκίνησαν να ψήνουν τα γλυκά των εορτών. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες, οι πρωταγωνιστές αυτές τις μέρες. Παντού απλώθηκε η μυρωδιά της κανέλας και της βανίλιας. Όλες αυτές οι μυρωδιές σε πηγαίνουν στις παιδικές σου αναμνήσεις. Τότε που ήθελες να βοηθήσεις την μητέρα σου, να παίξεις και να νιώσεις την δημιουργία.

Συνήθως αντί να βοηθάς ουσιαστικά, τα έκανες χειρότερα. Αλλά αυτό δεν είχε καμιά σημασία. Και μόνο που ήσουν με την μητέρα σου και συμμετείχες στην γιορτινή ατμόσφαιρά, σε έκανε πολύ χαρούμενο. Τότε με τόσο μικρά και απλά πράγματα, ήταν σαν να σου έδιναν όλο τον κόσμο. Μόλις όμως ερχόταν η στιγμή για τον στολισμό του δέντρου, ήταν κάτι που περίμενες πάντα με αγωνία. Οι γονείς σου προσπαθούσαν να στήσουν το δέντρο κι εσύ μπλεκόσουν στα πόδια τους. Έπαιζες με τα στολίδια, μέχρι να πάρουν την θέση τους στο δέντρο.

Ο πατέρας πάντα έβαζε την κορυφή, ο άντρας του σπιτιού. Περιμέναμε με αγωνία το πρώτο άναμά του. Τότε που μόλις το έβαζε η μητέρα μου στην πρίζα, φωτιζόταν όλη η πλάση. Πάντα ήμουν θαμπωμένη με όλο αυτό το θέαμα. Καθόμουν ώρες τα βράδια, κοντά στο δέντρο και το παρατηρούσα. Τότε είχαμε τα παλιά όμορφα στολίδια, τα γυάλινα. Ανάμεσα τους τρία αγαπημένα στολίδια. Ο Άγιος Βασίλης. Η μορφή του τόσο γλυκιά, με κόκκινα μαγουλάκια. Έντονο κόκκινο η στολή του.