Κάποτε βρέθηκες με τους φίλους σου να παίξεις και κανείς σας δεν ήξερε πως ήταν η τελευταία φορά. Κάποτε ήπιες έναν καφέ με εκείνη τη λατρεμένη φίλη και δεν ήξερες πως η ζωή σας μετά απ’ αυτό θα ακολουθήσει διαφορετικές πορείες και θα χαθείτε. Κάποτε φίλησες τον μεγάλο σου έρωτα με πάθος και δεν ήξερες πως μετά από κείνο το φιλί, όλα τα επόμενα θα ήταν χλιαρά, όλο και πιο χλιαρά, μέχρι που άφησε τελείως ο ένας το χέρι του άλλου…
Γρήγορα περνάει ο χρόνος κι η ζωή που αφήνεις πίσω, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό, αλλάζει τις καταστάσεις, αλλάζει την καθημερινότητα, αλλάζει το “είναι’ σου ολόκληρο. Γρήγορα περνάει ο χρόνος και διαγράφει μνήμες, απαλύνει πόνους, ξεθωριάζει συναισθήματα. Γρήγορα περνάει και μένουν μόνο αναμνήσεις που κάθε που έρχονται στο νου, σε γεμίζουν γλύκα και νοσταλγία. Γρήγορα περνάει και μένουν μόνο πληγές, που κάθε που αλλάζει ο καιρός πονάνε.
Κάποτε βρέθηκες με τους φίλους σου να παίξεις και κανείς σας δεν ήξερε πως ήταν η τελευταία φορά. Κι όμως εκείνα τα παιχνίδια, έπλασαν το χαμόγελό σου. Κάποτε ήπιες έναν καφέ με εκείνη τη λατρεμένη φίλη και δεν ήξερες πως η ζωή σας μετά απ’ αυτό θα ακολουθήσει διαφορετικές πορείες και θα χαθείτε. Κι όμως εκείνη η σχέση, χρωμάτισε όλες τις μελλοντικές. Κάποτε φίλησες τον μεγάλο σου έρωτα με πάθος και δεν ήξερες πως μετά από κείνο το φιλί, όλα τα επόμενα θα ήταν χλιαρά, όλο και πιο χλιαρά, μέχρι που άφησε τελείως ο ένας το χέρι του άλλου. Κι όμως εκείνο το φιλί, σ’ έμαθε πώς ν’ αγαπάς και πώς αγαπάς ν’ αγαπιέσαι.
Γρήγορα περνάει ο χρόνος κι η ζωή που αφήνεις πίσω, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό, αλλάζει τις καταστάσεις, αλλάζει την καθημερινότητα, αλλάζει το “είναι’ σου ολόκληρο. Κάθε μια μικρή στιγμή, κάθε μικρή απόφαση, κάθε μικρό βήμα, σχεδίασαν τον δρόμο της ζωής σου, ζωγράφισαν την εξέλιξη της ψυχής σου. Κάθε μια μικρή ή μεγάλη στιγμή, ακόμη κι αν είναι από εκείνες που σε πλήγωσαν ανεπανόρθωτα και που κάθε που αλλάζει ο καιρός πονάει, ακόμη κι αυτή κάτι σου έμαθε, κάτι σε δίδαξε. Κι ας πόνεσε τόσο, που επιμένεις που δεν χρειαζόσουν αυτό το μάθημα. Κι ας επιμένεις πως δεν το είχες ανάγκη.
Δεν υπάρχουν χαμένες στιγμές μάτια μου. Εκείνος ο φίλος που σου φέρθηκε σκάρτα, εκείνος ο έρωτας που σε πούλησε φτηνά, εκείνος ο πόνος που σε τύλιξε και κόντεψε να σε πνίξει… Όλα αυτά σ’ έκαναν αυτό που είσαι σήμερα. Κάθε τελευταία φορά, όρισε την κάθε μικρή ή μεγάλη αρχή σου. Γιατί κάθε τελευταία φορά δεν ήταν το τέλος, αλλά η επανεκκίνηση.
Της Κικής Γιοβανοπούλου