Είναι κι εκείνες οι στιγμές που κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου και φυλακίζω μέσα μου κάθε πόνο, κάθε φόβο, κάθε συναίσθημα. Εκείνες οι στιγμές που κατεβάζω ρολά, γιατί δεν μπορώ, δεν αντέχω να μιλήσω. Εκείνες οι στιγμές που δεν θέλω να μοιραστώ όσα με διαλύουν. Εκείνες οι στιγμές που κλειδώνω στην ψυχή μου όσα την βαραίνουν και παλεύω ξανά και ξανά με μένα την ίδια. Εκείνες οι στιγμές που λυγίζω…
Είναι εκείνες οι στιγμές που ίσως νιώθεις παρείσακτος, περιττός. Οι στιγμές που νιώθεις ανήμπορος, αχρείαστος. Οι στιγμές που αισθάνεσαι πως τίποτα δεν μπορείς να κάνεις, τίποτα να προσφέρεις. Οι στιγμές που νιώθεις πως τίποτα που θα μπορούσε να με ανακουφίσει δεν περνά απ’ το χέρι σου. Οι στιγμές που αιωρείσαι στο “μένω” ή “φεύγω” και κοντοστέκεσαι να δεις ποιο απ’ τα δυο θα με λύτρωνε. Στέκεσαι εκεί και περιμένεις και ζυγίζεις μέσα σου αν η παρουσία ή το φευγιό σου θα βοηθούσε. Στέκεσαι εκεί και περιμένεις μια μου λέξη, ένα μου νεύμα, μα η σιωπή μου, στα μάτια σου έχει σηκώσει απροσπέλαστα τείχη…
Μα εκεί που δεν αντέχεις σε χρειάζομαι, εκείνη την υπέρβασή σου έχω ανάγκη. Εκείνες τις στιγμές που καταρρέω και δεν μπορώ ν’ αποφασίσω τι είναι καλύτερο, εκεί θέλω τη δύναμή σου. Τότε είναι που θέλω ν’ αποφασίσεις για μένα, τότε που νιώθω μικρή, ανίσχυρη. Τότε που δεν αντέχω να ξεστομίσω το “μείνε”, γιατί ξέρω πως τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις. Τότε που δεν έχω λόγο κι αιτία να σου ζητήσω να σταθείς κοντά μου, γιατί καμιά λύση δεν περνάει απ’ το χέρι σου.
Τις στιγμές που παλεύω με μένα την ίδια θέλω να είσαι εκεί, να γιατρέψεις όποιο κομμάτι μου τραυματιστεί, όποιο ματώσει, όποιο πονέσει. Τις στιγμές που φυλακίζω μέσα μου κάθε πόνο, κάθε φόβο, κάθε συναίσθημα, τότε είναι που έχω ανάγκη να με κλείσεις στα χέρια σου, ν’ αγκαλιάσεις το κορμί, την ψυχή μου κι όλα όσα με τρομάζουν κι ας μην μπορείς να τα διώξεις. Τις στιγμές που λυγίζω σε θέλω δίπλα μου, να κρατήσεις την καρδιά μου κι ας μην κρατάς λύσεις στα χέρια σου. Τις στιγμές που πέφτω, έχω ανάγκη να καθίσεις στο πάτωμα δίπλα μου κι ας μην μπορείς να με σηκώσεις όρθια.
Τις στιγμές που δεν έχω δύναμη και λόγο να σου ψιθυρίσω “μείνε”... τις στιγμές που οι σιωπές μου σου ουρλιάζουν “φύγε”… τις στιγμές που νιώθεις ανήμπορος και περιττός… τις στιγμές που νιώθεις πως καμία λύση δεν περνάει απ’ το χέρι σου… εκείνες τις στιγμές να με κρατάνε τα χέρια σου πιο σφιχτά… εκείνες τις στιγμές που φοβάσαι, μα δεν δειλιάζεις… τότε σ’ έχω πιο πολύ ανάγκη…
Της Κικής Γιοβανοπούλου