Αργεί το βράδυ να γυρίσει και δίπλα μου κάθεται αδιάφορα, σταμάτησε πια να με ποθεί. Και το αισθάνομαι πια σα γυναίκα που είμαι, πως τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Δε χρειάζονται λόγια, διότι η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις λέει πολλά περισσότερα. Σαν ξένη αισθάνομαι πια στο σώμα αυτό που κάποτε θεωρούσα πως μαζί με το δικό μου έγιναν ένας άνθρωπος.
Τώρα πια κάθε ημέρα, ένα αλάτι στην πληγή μου. Τώρα πια κάθε υποψία μία βεβαίωση πως σε κάποιο βρώμικο κρεβάτι θα κυλιέται. Τώρα πια η καθημερινή απομάκρυνση, ένα δικό μου πλησίασμα στην επιβεβαίωση των υποψιών μου. Ναι, σε κάποιο άλλο κρεβάτι τώρα θα προτιμάει να ιδρώνει και να στροβιλίζεται. Τώρα πια η δική μου η αγκαλιά είναι κρασί ξεθυμασμένο, τώρα πια κάτι καινούργιο θέλει να ερωτευτεί ξανά από την αρχή.
Τους φαντάζομαι να χασκογελούν και να συζητάνε: «Να, θα λέει, τώρα εγώ αυτή θα την αφήσω. Τι να την κάνω, ερωτευμένος δεν είμαι πια. Θα την αφήσω και θα είμαστε μαζί. Ας την κρατήσω όμως λίγο ακόμα, να την τρελάνουμε με τις αμφιβολίες λίγο περισσότερο». Και σκέφτομαι και την άλλη να γελάει και να φυσάει με δύναμη τον καπνό από το τσιγάρο της. Να ρωτάει και να επιμένει, να επιμένει πως τώρα εκείνη πια είναι η καινούργια αγάπη της ζωής του και δεν αντέχει άλλο να ζει διπλή ζωή.
Σε ένα βρώμικο κρεβάτι ηδονής ξένης ξοδεύεται πια και η δική μου αγκαλιά κανέναν πόθο πια δε γεννά. Τώρα πια σε βρώμικα σεντόνια ο ιδρώτας έχει ποτίσει. Τώρα πια σε ξένο κρεβάτι τα σεντόνια είναι τόσο ατσαλάκωτα και τα περισσότερα ριγμένα στο πάτωμα.
Όσο και να θυμώνεις, τι να το κάνεις; Λες και θα αλλάξει ο άλλος; Την ψυχή σου περισσότερο ματώνεις, τώρα πια άλλο κρεβάτι υπάρχει και δεν μπορώ να ζητιανεύω ψίχουλα και τελευταία αποφάγια. Όταν ένα βρώμικο κρεβάτι εισχωρήσει, πολλοί λόγοι είχαν προηγηθεί. Ας είχα προσπαθήσει να προλάβω το κακό πριν φτάσουν εκεί τα πράγματα..
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη