Δεν σου ζητάει κανείς να την αγαπήσεις άνευ όρων. Δεν σου ζητάει κανείς να γίνεις βράχος να την στηρίξει, αγκαλιά να την προστατεύσει, παραμύθι να την κοιμίσει. Δεν σου ζητάει κανείς να γίνεις ομπρέλα στις καταιγίδες της, φως στα σκοτάδια της, γέλιο στα δάκρυά της. Δεν σου ζητάει κανείς να γίνεις όσα είναι εκείνη για σένα.
Δεν σου ζητάει κανείς να γίνεις όσα δεν μπορείς, δεν αντέχεις ή δεν θέλεις, μα ακόμη κι αν δεν μπορείς να νιώσεις για εκείνη όσα νιώθει για σένα, οφείλεις να “σταθείς σαν άντρας” μπροστά της.
Μην την γεμίζεις ψεύτικες ελπίδες. Μην της χαρίζεις υποσχέσεις που δεν πρόκειται να πραγματοποιήσεις. Μην της δίνεις όρκους που δεν μπορείς να κρατήσεις. Μην εκμεταλλεύεσαι την ψυχή της, μην χρησιμοποιείς τα συναισθήματά της, μην παίζεις με την καρδιά της. Μην την αφήνεις να ξοδεύει τον εαυτό της. Μην της επιτρέπεις να χαρίζει τα πάντα της.
Δεν σου ζητάει κανείς να την αγαπήσεις άνευ όρων. Δεν σου ζητάει κανείς να γίνεις όσα δεν μπορείς, δεν αντέχεις ή δεν θέλεις, οφείλεις όμως να “σταθείς σαν άντρας” μπροστά της. Να είσαι ειλικρινής, ξεκάθαρος κι αληθινός. Να της πεις όλα τα “δεν μπορώ” σου, όλα τα “δεν γουστάρω” σου, όλα τα “δεν θέλω” σου. Να “σταθείς σαν άντρας” μπροστά της και να δώσεις το τέλος σε μια ιστορία που μόνο εκείνη νιώθει, μόνο εκείνη νοιάζεται, μόνο εκείνη πονάει. Να “σταθείς σαν άντρας” μπροστά της και να τερματίσεις μια ιστορία που μόνο εκείνη ξοδεύεται, μόνο εκείνη αισθάνεται, μόνο εκείνη θα πληγωθεί στο τέλος…
Εκείνη που έγινε βράχος να σε στηρίξει, αγκαλιά να σε προστατεύσει, παραμύθι να σε κοιμίσει. Εκείνη που έγινε ομπρέλα στις καταιγίδες σου, φως στα σκοτάδια σου, γέλιο στα δάκρυά σου. Εκείνη που σε κοιτά και τα μάτια της λάμπουν σαν μικρού παιδιού… Αυτή τη γυναίκα μην την πληγώσεις. Δεν θα βρεις πολλές τέτοιες στο διάβα σου. Κι αν δεν μπορείς να την αγαπήσεις, να είσαι “αρκετά άντρας” ώστε να την σεβαστείς. Χάρισέ της την αλήθεια σου κι άφησέ την να φύγει…
Της Κικής Γιοβανοπούλου