Το τι σκέψεις είναι δυνατόν να περάσουν απ’ το μυαλό μας και να προσπεράσουν, δεν είναι εφικτό σε προσέγγιση ποσοστού, ακόμα και συχνότητας. Το πόσες ιδέες γυροφέρνουν τον εγκέφαλό μας καθημερινά, δεν είμαστε σε θέση να το δούμε, να το αντιληφθούμε, αλλά κυρίως να προγραμματίσουμε, ακόμα και να αναιρέσουμε.
Πολλές φορές είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε και να εξηγήσουμε τρόπους και στιγμές, που αν δεν ήμασταν μέσα στο πρόβλημα να μας ήταν αδιανόητο μεν, αλλά και το αντίθετο είναι δυνατόν να συμβεί. Όλος ο εγκέφαλος να δονείται από ερεθίσματα, εικόνες, μα εμείς να παλεύουμε, να θέλουμε να δώσουμε λύσεις σε ανεξήγητα φαινόμενα, ακόμα και σε δύσπεπτα για το δικό μας ψυχικό πεπτικό σύστημα.
Οι τροφές εκείνες που δαπανούν ενέργεια, φαιά ουσία στην προκειμένη περίπτωση, ώστε να ‘ναι σε θέση να αντισταθούν και να διαδραματίσουν ρόλους πρωταγωνιστή κι όχι κομπάρσου. Το ηχόχρωμα του καθενός, της καθεμιάς, είναι σε θέση να καθορίσει, καθώς και να ορίσει τυχόν διαταγές της σκέψης, ακόμα και επιτακτικές αποφάσεις της στιγμής, τις λεγόμενες παρορμήσεις, που σε νηφάλιες άλλων στιγμών καταστάσεων, να μη λαμβάναν χώρο καν.
Δεν πάει ο νους μας τι σενάρια είναι σε θέση να πράξει και να θέσει σε εφαρμογή εκείνος ο εγκέφαλος που με το κυτταροεργοστάσιό του, να μην παραβεί στο παραμικρό, κανόνα, αξία και ιδανικό, αρκεί να ‘ναι σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά του, σύμφωνα με τους όρους που διέπουν και ορίζουν γραπτά κείμενα ψυχής, καρδιάς και νου του.
Της Άννας Ζανιδάκη