Παρ’ όλο το γκρίζο τοπίο, η κλεψύδρα του χρόνου μετρά λίγο ακόμη μέχρι την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Την Γέννηση, τη λύτρωση, την κάθαρση. Σαν να αχνοφαίνεται η χαρά. Φτάνει πια με τη θλίψη και προπάντων τον θυμό.
Μια αέναη διαφωνία πλανιέται γύρω. Δεν θέλω το μερτικό κανενός. Μόνο του εαυτού μου. Ότι δικαιούμαι, ότι αξίζω. Γιατί λοιπόν να θυμώνω μαζί σου; Για κάτι που με πονά, γι’ αυτό που δεν μπόρεσες να είσαι; Όπως είχα εγώ στο νου μου τα “θέλω” μου; Ίσως αν σκύψω πάνω σου και σ’ αφουγκραστώ, ίσως καταλάβω κι εγώ εμένα. Κάπου θα συναντηθούμε.
Ας μας δώσουν τα Χριστούγεννα που έρχονται αυτή την ευκαιρία. Να νιώσουμε ζεστασιά, να αγκαλιαστούμε, να πιστέψουμε…
Της Στέλλας Σωτήρκου
Advertisements