Μπορεί μια καρδιά που έχει πεθάνει, να αναγεννηθεί ξανά, να αγαπήσει ακόμα πιο πολύ, να γιατρευτεί με ένα καινούριο χάδι, με ένα φιλί που μοιάζει ξένο;
Μέσα από τις στάχτες μια απώλειας, που για χρόνια ροκάνιζε την καρδιά, ένα πένθος που δεν έλεγε να τελειώσει, ένας πόνος που έκανε την ψυχή σου στεγνή από κάθε έννοια ζωής. Εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει, ότι ο έρωτας σε έχει ξεχάσει για πάντα, η ελπίδα γεννιέται από μια μικρή σπίθα που έμεινε αναμμένη. Ένα χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα και ένα ενδιαφέρον από εκεί που δεν το περιμένεις, είναι ικανά να σε κάνουν να πιστέψεις ξανά στην ζωή, στον νόημά της, που είναι ο έρωτας.
Με κοίταξες, μου έπιασες το χέρι. Ένιωσα άβολα στην αρχή, μα και διαφορετικά. Στην ψυχή μου, μετά από χρόνια μπήκε ο ήλιος να φωτίσει τα σκοτάδια μου.
Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αγαπάς, πρέπει να μάθεις μπροστά να προχωράς. Η ζωή είναι έρωτας, είναι γέλιο και χαρά.
Σε αυτό το πρώτο φιλί, γεννήθηκα ξανά από την αρχή, τίποτα δεν είναι το ίδιο με πριν. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το παρελθόν. Η αγάπη με οδηγεί, ακόμα κι αν χάθηκες εσύ. Στην τελευταία σου πνοή άφησες την αγάπη παντού να απλωθεί. Με όρκισες πως θα συνεχίσω να ζω για αυτή.
Αγάπη και έρωτας, αυτά είναι τα δώρα που πήρα σε μια στιγμή απώλειας, σε μια στιγμή που όλα έμοιαζαν να έχουν τελειώσει. Μέσα σε μια ασθένεια που δεν έχει λογική, εγώ έμαθα ότι έρωτας είσαι εσύ, η ίδια η ζωή με έφερε σε αυτό το τόσο διαφορετικό φιλί. Σε αυτό που με έκανε να καίγομαι ξανά. Να κάνει την καρδιά μου να χτυπάει με έναν ρυθμό που είχε ξεχάσει. Να αγαπάω πάλι από την αρχή, τώρα που το μάθημα πήρα, ότι αγάπη θα πει να διώχνεις τον εγωισμό και να είσαι εσύ.
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/