Όταν σου λέω “φεύγω”, τότε είναι που θέλω να με κρατήσεις περισσότερο. Γιατί τότε το έχω ανάγκη, να αισθανθώ δυνατή. Μπορεί να σου φαίνομαι νευρική και περίεργη, να αισθάνεσαι πως σε απομακρύνω. Αλλά εκείνη τη στιγμή σε έχω πραγματικά περισσότερη ανάγκη από ποτέ. Και αν σου λέω «φύγε», τότε είναι που θέλω να δω πόσο μεγάλη είναι η αντοχή σου για να με κρατήσεις. Γιατί θέλω να με αντέχεις, να με θέλεις παθιασμένα και να μου το δείχνεις. Και ας σου λέω πως με κουράζεις, πως δεν αντέχω να σε ακούω συνέχεια να μου λες πόσο με θέλεις δίπλα σου.
Όταν σου λέω “φεύγω”, τότε δε θέλω να φύγεις. Θέλω να με πάρεις αγκαλιά και να μου ψιθυρίσεις στο αυτί πόσο πολύ με αγαπάς. Πως αυτοί οι καβγάδες και οι παρεξηγήσεις πρέπει να λύνονται και ο ένας να συγχωρεί τον άλλον αμοιβαία. Πως οι ανόητοι εγωισμοί και τα μικρά προβλήματα, την αγάπη τη δυναμώνουν και δεν τη λυγίζουν. Πως δε θα χαθούμε μέσα στις ανθρώπινες μικρότητες και στο τέλος θα κρυφτούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου ξανά.
Όταν σου λέω “φεύγω”, πες μου πως με αγαπάς. Όταν σου φωνάζω «φύγε», τότε θέλω εσύ να μου φωνάζεις δυνατότερα «σε αγαπώ». Όταν ανοίγω την πόρτα, μη μου φωνάζεις, μη μου λες «φύγε και μην ξανάρθεις». Πες μου πως όταν επιστρέψω εσύ θα με περιμένεις και κακία δε θα μου έχεις κρατήσει, αφού γνωρίζεις πως ήμουν αδύναμη και φοβισμένη.
Όταν σου λέω “φεύγω”, πες μου πως θα είσαι εκεί να με περιμένεις όταν επιστρέψω…
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη