Δάκρυα στάζουν στην ψυχή, δάκρυα μαραίνουν την καρδιά. Στο μαξιλάρι ακούμπησα τον πόνο μου, να μην με βαραίνει για άλλη μια φορά να μοιραστώ τις σκέψεις.
Σαν το σκοτάδι την εμφάνιση του κάνει, το συναίσθημα βγαίνει, χάνεται η λογική. Όλα πιο έντονα τα ζω, σε θέλω ακόμα πιο πολύ. Στην ψυχή μου νιώθω το κενό, στην αγκαλιά μου το κρύο. Οι αναμνήσεις κάνουν την εμφάνιση τους, σαν ασπρόμαυρη ταινία, βουβή χωρίς ήχο, μα γεμάτη συναίσθημα. Όλα στο κόκκινο τα ζω, σαν κοιτώ την ταινία αυτή. Πιο έντονα και πιο μεγάλα.
Παρέα με τις στάχτες της ζωής μου, νοσταλγώ στιγμές. Νοσταλγώ φιλιά που δόθηκαν και φιλιά που χάθηκαν. Αγκαλιές που δεν βρέθηκαν ποτέ. “Σ’ αγαπώ” που δεν ειπώθηκαν από εγωισμό. Χαμόγελα που δεν δόθηκαν, γιατί πληγώθηκαν. Μάτια που αγαπήθηκαν και σε λάθη μπλέχτηκαν. Ψυχές που κρύωναν μέσα σε καρδιές που έκαιγαν.
Τις νύχτες θυμάμαι την μοναξιά μου, που σαν λεπίδα χαράζει το κορμί μου. Οι πληγές μου γίνονται ορατές, σαν πέσει το σκοτάδι. Τίποτα δεν κρύβεται στις νύχτας την σιωπή. Παλεύω με δαίμονες φανταστικούς, με δράκους ζωντανούς, που την ζωή μου έχουν κυκλώσει. Τα μάτια να κλείσω προσπαθώ, μήπως και εξαφανίσω το κακό, από ψυχές που το μόνο που κάνουν είναι να ρουφάνε το αίμα που η ψυχή στάζει.
Μια αγκαλιά αληθινή, ένα χάδι και μια αγάπη, αυτό θα διώξει κάθε κακό, κάθε σκέψη άσχημη, κάθε πόνο του σώματος, κάθε κραυγή της ψυχής. Όσο το δίπλα μαξιλάρι μένει κενό, τόσο η καρδιά πονάει. Γιατί σαν την αγάπη και τον ερώτα τίποτα δεν υπάρχει, τίποτα δεν περνάει.
Μην ζηλεύεις μια ζωή που τα μονοπάτια είναι γεμάτα αγκάθια, να ζηλεύεις ανθρώπους που μέσα από τα σκοτάδια βγήκαν στο φως και σου έδωσαν χωρίς να το ζητήσεις, ένα χαμόγελο μέσα από τον πόνο. Που ξέχασαν τον εαυτό τους και πρόσφεραν το χέρι τους, για να σε σηκώσουν ακόμα πιο ψηλά και από τον ίδιο τον εαυτό τους. Που αληθινά χάρηκαν που προχώρησες στο μονοπάτι της ευτυχίας κι ας οι ίδιοι μείναν πίσω.
Τις νύχτες όλα γίνονται αλλιώς, μα σαν η μέρα ξημερώσει η αλήθεια βγαίνει στο φως.
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/