Η διαφορά του ανθρώπου με το Θεό, είναι πως τον δεύτερο πρέπει να Τον αγαπήσεις πρώτα για να Τον γνωρίσεις ουσιαστικά. Ο Θεός δεν είναι λογική, δεν προσεγγίζεται με ανθρώπινη σκέψη. Είναι βίωμα, Του ανοίγεις την καρδιά σου και Τον αφήνεις να επέμβει στη ζωή σου και να ελεήσει μέσα από κάθε πόνο και δοκιμασία που περνάς. Η γνωριμία με το Θεό δεν ακολουθεί τα στάδια της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, ο Θεός έρχεται δίπλα σου όταν Τον αφήσεις και Τον γνωρίζεις όταν αφεθείς. Το να χτίσεις μία προσωπική σχέση με το Θεό είναι τέχνη. Να Του μιλάς καθημερινά, για τα πιο μικρά και ασήμαντα που σου συμβαίνουν. Να χάνεις τα κλειδιά σου και να μην αναθεματίζεις, να μη βρίζεις. Αλλά να λες «Θεέ μου, φώτισέ με να τα βρω».

Ευγνωμονώ τους ανθρώπους που με πλήγωσαν, περισσότερο από εκείνους που με αγάπησαν. Γιατί αυτοί με βοήθησαν να αποκτήσω πνευματικά μάτια, να πιστέψω στο ανώτερο τη στιγμή εκείνη που πίστευα πως ανθρώπινη δύναμη δεν είναι δυνατή να με βοηθήσει. Ο άνθρωπος που σε αγαπάει δε σε βοηθάει να προοδεύσεις, δε σου ανοίγει τα μάτια για την πιο βαθιά ενατένιση των πραγμάτων, δε σε σπρώχνει να ξεκολλήσεις από την επιφανειακή θεώρηση της ζωής. Ο άνθρωπος που σε αγαπάει, δε σου δίνει το έναυσμα να ψάξεις τον εαυτό σου και να ανακαλύψεις πόσο πραγματικά δυνατός είσαι. Ενώ αυτός που θα σε ρίξει κάτω, είναι εκείνος που θα σε πεισμώσει όχι μόνο να ανέβεις, αλλά να ανέβεις ακόμα πιο ψηλά από πριν.

Ο Θεός επιτρέπει να έρθουν στη ζωή σου άνθρωποι και καταστάσεις, ώστε μέσα από αυτές, να πειστείς και να έρθεις κοντά Του. Όχι για να σε τιμωρήσει, όχι για να σε πληγώσει, αλλά για να σου ανοίξει τα μάτια της ψυχής. Αν δεν είχα πονέσει και δεν είχα βιώσει το αίσθημα της προδοσίας, δε θα είχε αναθερμανθεί η σχέση μου με το Θεό. Πάντοτε Τον αγαπούσα η αλήθεια είναι, αλλά τα τελευταία χρόνια είχα απομακρυνθεί, υιοθετώντας έναν τρόπο ζωής και αντίληψης που έρεπε περισσότερο στον Αγνωστικισμό.