Τι κι αν μας λένε πως πεθαίνει τελευταία, τι κι αν όντως ίσως και να το πιστεύουμε… Πρέπει να δούμε μεν τη σκληρή πραγματικότητα, αλλά να μην επαφίουμε τις σκέψεις και τις θελήσεις μας απλά σ’ αυτή και μόνο σ’ αυτήν.
“Συν Αθηνά και χείρα κίνει” έλεγαν οι Αρχαίοι Ημών Πρόγονοι. Κάτι παραπάνω θα ήξεραν και κάτι περισσότερο θα είχαν δει στο πέρασμα της τότε ζωής τους. Άλλο προσπαθώ και δε γίνεται κάτι, δεν είναι σε θέση να ευοδώσει και άλλο, τα αφήνω όλα στην τύχη, περιμένοντας με την ελπίδα να βρεθεί η λύση και να επέλθει η επίλυσή τους.
Η ζωή πλέον απαιτεί κότσια, ανταρσία της ψυχής μας, όχι ενάντια και επαναστατικά, αλλά να σηκώσει το ανάστημά της και να μη στέκεται ικετευτικά για την προσφορά στα ψίχουλα των άλλων. Τα όνειρά μας πάντα θα είναι προσεγγίσιμα, δυνατά, αλλά κυρίως με βάση και άγγιγμα, όχι να αιθεροβατούμε και να προσπαθούμε να φτάσουμε τα ανέπαφα και τα ανέγγιχτα!
Ελπίδα, που από μόνη της η λέξη δίνει δύναμη, χαρίζει ευτυχία, αλλά πρέπει εμείς να είμαστε πρωταγωνιστές στη ζωή μας κι όχι απλά κομπάρσοι της. Αυτό το διάβα που όλοι διασχίζουμε, μας ανήκει και πρέπει να το διεκπεραιώσουμε όσο το δυνατόν πιο αληθινά, σίγουρα και βάσει των αξιών και των ιδανικών μας. Κανένας και τίποτα δε θα πρέπει να σταθεί εμπόδιο στη δική μας ελπίδα για ζωή, πραγμάτωση και διευθέτηση καταστάσεων, γεγονότων, ακόμα και διαχειρίσεων κρίσεων και επικρίσεων.
Από μόνη της στέκεται, ορθοποδεί, αλλά αν δε συνεισφέρει η δική μας δύναμη ψυχής, δε θα επιτελέσουμε το δικό μας έργο ζωής, της ίδιας, να σταθούμε απέναντί της και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο αυτής της αρετής.
Της Άννας Ζανιδάκη