Τρέχω να σε προλάβω σκέψη μου, μα όλο με προδίδεις. Στέκομαι στον καθρέφτη και παλεύω να δω πού είναι το ψέμα. Μόνο χαμόγελο εισπράττω.
Το ξέρω ότι κάπου εκεί έξω κι εσύ το ίδιο κάνεις. Ως πότε όμως; Ως πότε θα τριγυρνάμε μακριά ο ένας απ’ τον άλλον και θα καμωνόμαστε ότι είμαστε καλά;
Ως πότε τα προσχήματα κι οι δικαιολογίες; Σου ψιθυρίζω “η λογική μας ισοπέδωσε και διαλέξαμε να ζούμε χώρια”.
Πόση δύναμη χρειάζεται τώρα αλήθεια, να σηκωθείς απ’ τον καναπέ και να πεις “έρχομαι!”;
Ένα χτύπημα στην πόρτα, τίποτε άλλο. Χωρίς λόγια. Θα χωθώ στην αγκαλιά σου και θα μείνω εκεί…
Της Στέλλας Σωτήρκου
Advertisements