Έχω βρεθεί στη θέση σου παιδί μου, βέβαια ήταν διαφορετικές οι συνθήκες…
Θυμάμαι να κοιτάζω το ψηλό κτίριο του σχολείου και ν’ ατενίζω ένα κομμάτι κρυμμένο ουρανό. Ατέλειωτες οι ώρες στην τάξη. Πολύ το διάβασμα στο σπίτι. Και μετά η ζωή σε παρασέρνει στο δικό της ρυθμό. Σπουδές ή όχι, κυνήγι για επαγγελματική αποκατάσταση και η ταινία συνεχίζεται…
Όταν βρίσκομαι σε παρέες που με νοσταλγία λένε “Τι ανέμελα ήταν τα χρόνια εκείνα!”, απαντάω “Για μένα μόνο ανέμελα δεν ήταν. Ήταν η αρχή του προγράμματος πώς θα λειτουργήσω μετέπειτα στην κοινωνία”. Γιατί το σχολείο έχει τους δικούς του ρυθμούς, με γέλια και φωνές, αλλά και με πειθαρχία και άγχος.
Ζήσε το όσο μπορείς πιο ελεύθερος. Ρούφα την κάθε στιγμή με τους συμμαθητές σου. Ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο…
Της Στέλλας Σωτήρκου