Οι εγκληματικές ενέργειες πάντοτε σοκάρουν, ακόμα και αν όλοι γνωρίζουμε πως κρύβουμε μέσα μας και τη σκοτεινή πλευρά μας. Μας θλίβει, μας τρομάζει, αυτή η τρομερά επικίνδυνη πλευρά του ανθρώπου, του οποιουδήποτε ανθρώπου, ο οποίος ζει μέσα σε μία οργανωμένη κοινωνία όπως εμείς. Ενός ανθρώπου με τον οποίο ενδέχεται να είμαστε φίλοι, να είμαστε συνεργάτες, γνωστοί, συγκάτοικοι. Διαπιστώνουμε πως το άγριο ένστικτό του κυριάρχησε επί των συναισθημάτων και της λογικής του, εναντιώθηκε σε όλη την προσπάθεια εξανθρωπισμού και ημέρευσης που δέχτηκε στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Και ακόμα περισσότερο, σοκάρει το γεγονός πως ένας άνθρωπος στρέφεται τόσο καταστροφικά απέναντι σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι πρέπει να αγαπάει και να προστατεύει: την οικογένεια, τους γονείς του, τη σύντροφο ή τα παιδιά του στη χειρότερη περίπτωση. Εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά που ξεδιαλύνεται ένα έγκλημα που με οποιοδήποτε τρόπο σοκάρει την κοινή γνώμη, όλοι αισθανόμαστε το “πάγωμα” από την συνειδητοποίηση της σκληρότητας, αλλά και της απρόσμενης ανθρώπινης φύσης. Γιατί όλοι μας είμαστε ικανοί για το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο.
Ο Αριστοτέλης έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι κρύβουν έναν “εν δυνάμει” δολοφόνο μέσα τους. Ο Χριστός στην “Επί του όρους ομιλία” προτρέπει να μην κατακρίνουμε και να μην καταδικάζουμε κανέναν άνθρωπο. Και είναι γεγονός, αν κοιτάξουμε τον εαυτό μας, θα δούμε ότι και εμείς πέσαμε σε σφάλματα, λάθη, πράξεις κακές, ακόμα και αν δεν ήταν τόσο βαριές. Ο Δαβίδ τιμάται ως Προφήτης, είναι ο δημιουργός των Ψαλμών, αλλά και ο ίδιος μοίχευσε και δολοφόνησε. Ποιος; Ο Δαβίδ, ο βασιλιάς, ο οποίος ήταν αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στο Θεό. Και όμως ακόμα και αυτός, υπέπεσε σε φοβερά κακές πράξεις.
Είναι ιδιαίτερες οι εποχές του σήμερα, δύσκολες από πολλές απόψεις. Είδαμε όλα τα κοινωνικά στερεότυπα να ανατρέπονται και αυτό ίσως είναι τροφή για σκέψη. Θα σταθώ σε ένα άλλο κομμάτι, που ενδεχομένως να ανοίγει την πόρτα σε έναν καινούργιο τρόπο σκέψης. Γιατί ακόμα και μέσα από την τραγικότητα ορισμένων γεγονότων, μπορούμε να αντλήσουμε πολύτιμα μαθήματα ζωής.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε όνειρα. Είναι συστατικό της ανθρώπινης φύσης η επιθυμία της να προοδεύει. Όταν όμως βλέπεις πως το τέλος μπορεί να έρθει ξαφνικά, όταν καθημερινά βλέπεις πως για πολλούς ανθρώπους η ζωή κόπηκε την τελευταία στιγμή, τότε βλέπεις πως η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να παραμένεις ζωντανός. Δεν έχει σημασία να στεναχωριέσαι επειδή κάτι δεν έκανες, δεν πρόλαβες, δεν σκέφτηκες…
Και οι χιλιάδες άνθρωποι που καθημερινά χάνουν τη ζωή τους την τελευταία στιγμή, είχαν και αυτοί τα δικά τους όνειρα. Μπορεί να ονειρευόντουσαν ένα αυτοκίνητο, ένα μεταπτυχιακό, ένα ταξίδι, οτιδήποτε. Και όμως, μετά ήρθε το σκοτάδι. Μέσα από το ξαφνικό, το απροσδόκητο κόψιμο της ζωής, ακόμα και τότε, μπορούμε να μάθουμε κάτι σημαντικό: πως η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να παραμένουμε ζωντανοί.
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
