Λένε πως οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν φαίνονται στις λύπες σου, φαίνονται στις δύσκολες στιγμές σου, φαίνονται όταν έχεις γονατίσει. Λένε πως οι άνθρωποι που είναι πραγματικά δικοί σου, στέκονται στο πλάι σου στα ζόρια, μένουν κοντά σου στα βαθιά σκοτάδια, σου κρατούν το χέρι στα χειρότερά σου… Μεγάλη αλήθεια πως στο σκοτάδι μέχρι κι η σκιά σου σ’ εγκαταλείπει κι αυτοί που παρά το μαύρο παραμένουν, είναι απ’ τους αληθινά δικούς σου, μια άλλη μεγάλη αλήθεια όμως είναι πως για να είναι πραγματικά δικοί σου, πρέπει να σ’ αντέχουν και στα καλύτερά σου…

Σ’ έναν κόσμο που το “είμαι καλά” λέγεται για να ειπωθεί, σ’ έναν κόσμο που η ευτυχία είναι εξαίρεση κι όχι κανόνας, σ’ έναν κόσμο που όλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα, που κουβαλούν τον δικό τους σταυρό, θαρρείς πως είναι εύκολο ένας άνθρωπος να σταθεί στο πλάι σου όταν είσαι καλά; Θαρρείς πως είναι εύκολο κάποιος να χαρεί ειλικρινά με την χαρά σου, να καμαρώνει πραγματικά στα επιτεύγματά σου, να χαμογελά με το φως στα μάτια σου; Θαρρείς πως είναι εύκολο όσοι κουβαλούν τον δικό τους σταυρό, να κοιτούν δίπλα τους και να σε βλέπουν παρά τις δυσκολίες, να προχωράς, να συνεχίζεις; Θαρρείς πως είναι εύκολο να σε βλέπουν παρά τις δυσκολίες να χαμογελάς;

Τα ξένα φώτα πάντα θαμπώνουν τα μάτια μας και χρειάζεται να είσαι δυνατός, ανιδιοτελής και να πιστεύεις στον εαυτό σου για να μπορείς να χαρείς με την χαρά του άλλου. Χρειάζεται να είσαι ακέραιος, μεγαλόψυχος και καλόκαρδος για να μπορείς να σταθείς δίπλα σ’ έναν άνθρωπο που χαμογελά πραγματικά. Υπάρχουν άραγε πολλοί τέτοιοι άνθρωποι σήμερα;

Κι αν στα ζόρια φαίνονται οι φίλοι, να θυμάσαι πως και στις χαρές φαίνονται, όταν δεν θαμπώνονται απ’ το φως σου, αλλά το χαϊδεύουν με το βλέμμα τους για να το κάνουν πιο φωτεινό. Γιατί οι άνθρωποί σου, οι αληθινά δικοί σου άνθρωποι, δοκιμάζονται στα σκοτάδια, μα κρίνονται και στα φώτα…

Κι αν σε θαμπώνουν τα ξένα χαμόγελα, να πάρεις χρώματα να ζωγραφίσεις τα δικά σου!

Της Κικής Γιοβανοπούλου