Πόσο μακρινά φαντάζουν όλα… Τίποτα δε θυμίζει πια το παρελθόν. Σαν αχνές κουκίδες πια από ψηλά οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μας και αποκαíδια στάχτες οι φωτιές που είχαν ανάψει στις καρδιές μας.
Συναισθήματα, λόγια, υποσχέσεις θαμμένα βαθιά στην άμμο του μυαλού. Σαν να μη υπήρξαν ποτέ, ανύπαρκτη η θύμηση στα βιώματα του πόνου. Ίσως ο ορισμός της αυτοπροστασίας, ίσως απλά η ροή της ζωής που κυλάει και σε παρασέρνει μαζί της. Η σθεναρή αντίσταση που σε προσκολλάει στο γνώριμο, στο παρελθόν, δίνει τα ηνία της στη δύναμη εκείνη που σου επιτρέπει να κατρακυλήσεις μαζί με τη ζωή στο διάβα της.
Πόσο μακρινά φαντάζουν όλα, σαν να τα έζησε κάποιος άλλος. Ξεθωριασμένα συναισθήματα, τα μπαλόνια της ελπίδας να πετούν στον ουρανό. Η βαρύτητα της συνήθειας πια δεν τα τραβά, δεν τα δεσμεύει, τα αφήνει να πετάξουν στους αιθέρες, να ανεμίσουν στη μεγαλειότητα του καθαρού ουρανού. Ταξιδεύουν μονάχα προς τον ήλιο, αφού κατάφεραν να δαμάσουν τις μπόρες. Ψάχνουν το φως, τη ζέστα, τη λάμψη, τη χαρά της στιγμής, το καινούργιο κυνήγι της ελπίδας.
Πόσο μακρινά φαντάζουν όλα και πόσο δίπλα μας συνάμα…
Από Stella