Άσε με στις σελίδες της ζωής να χαθώ. Να προσπερνάω τον πόνο, να μην νιώθω το δάκρυ. Μόνο στην αγκαλιά σου να χωθώ, αυτή μου ‘λειψε πιο πολύ απ’ όλα!
Μα έφυγα, πέταξα πάλι. Ν’ αντικρίσω το φως, σαν τον Ίκαρο να καούν τα φτερά για ακόμα μια φορά. Λίγο αν μ’ άκουγες που σου ψιθύριζα, να καταλάβεις. Όμως εσύ ύψωσες τείχος. “Όχι, δεν γίνεται! Δεν μπορώ!” έλεγες.
Ναι μάτια μου, αλλά επειδή εσύ δεν θες να σταθείς στα πόδια σου, δεν μπορείς να με τραβάς κι εμένα εκεί στο σκοτάδι!
Να είσαι καλά, θα θυμάμαι εγώ και για τους δυο. Τι μένει άλλωστε όταν νιώθεις το τσίμπημα στην καρδιά; Οι αναμνήσεις…
Της Στέλλας Σωτήρκου
Advertisements