Αγάπη, έρωτας, φιλία, συμπόνια, κατανόηση… Συναισθήματα για τα οποία πολλοί μιλάμε, λίγοι όμως μπορούμε να νιώσουμε πραγματικά. Γιατί αν δεν βγαίνουν αβίαστα από μέσα σου, πώς να τ’ αντιληφθείς, πώς να τ’ αναγνωρίσεις, πώς να τα κατανοήσεις; Αν δεν πηγάζουν απ’ την ψυχή σου, πώς να τα καταλάβεις, πώς να τα μετρήσεις σωστά, πώς να τα εκτιμήσεις;

Φτηνοί άνθρωποι, επιφανειακοί, με απροσπέλαστες καρδιές κι ανυπέρβλητα “εγώ”. Άνθρωποι που ψάχνουν το κακό, άνθρωποι που αρνούνται να δεχτούν την ύπαρξη του καλού που δεν ζητά ανταλλάγματα. Άνθρωποι που βλέπουν γύρω τους όχι άλλους ανθρώπους, αλλά καθρέφτες που αντανακλούν το δικό τους μηδέν, το δικό τους τίποτα. Άνθρωποι που δεν μπορούν να αποδεχτούν τα πηγαία, αληθινά, ανυπόκριτα συναισθήματα. Άνθρωποι που πνίγονται στην ανασφάλεια, στις αμφιβολίες, στις ανησυχίες και την καχυποψία. Άνθρωποι που ο αρνητισμός τους στραγγαλίζει όλα τα όμορφα, όλα τα ατόφια, όλα τα αληθινά.

Πώς περιμένεις να κατανοήσουν μια καθαρή ψυχή, άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θα πει καθαρότητα κι αλήθεια; Πώς περιμένεις να αναγνωρίσουν ανιδιοτελή συναισθήματα, άνθρωποι που έμαθαν να βάζουν στο ζύγι, να πουλάνε και ν’ αγοράζουν αξίες και ιδανικά; Πώς περιμένεις να αντιληφθούν το ήθος, την μπέσα, τον λόγο τιμής, άνθρωποι που έμαθαν να ξεπουλάνε σε τιμή ευκαιρίας, κάθε τι μέσα τους, με αντάλλαγμα λίγες ακόμη δεκάρες στις βρώμικες τσέπες τους;

Μην σε γελούν τα λαμπερά χαμόγελα και τα στολισμένα λόγια. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι κρύβουν την δυστυχία τους εκεί μέσα; Ξέρεις πόσες σκοτεινές ψυχές κρύβονται πίσω από φανταχτερές βιτρίνες; Ξέρεις τι φτήνια μπορεί να κρύβεται πίσω από πανάκριβες φορεσιές; Πόσοι άνθρωποι επιλέγουν να βυθίζονται στον πλούτο της ανυπαρξίας τους και να κλείνουν τα μάτια μπροστά σε ανεκτίμητης αξίας αξίες; Πόσοι άνθρωποι βλέπουν μόνο ασχήμια γύρω τους, γιατί παντού αντικρύζουν το πρόσωπό τους; Πόσοι άνθρωποι σπαταλάνε ψυχές στο όνομα του “αποκτώ” και του “κερδίζω”;

Άνθρωποι δυστυχισμένοι πίσω από πολύχρωμες βιτρίνες. Άνθρωποι κενοί, άδειοι, κούφιοι. Άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται την φτήνια που βουλιάζουν, την ντύνουν με χρυσό και την περιφέρουν διαφημίζοντας μια ανύπαρκτη ευτυχία. Άνθρωποι φτηνοί και πώς ν’ αντιληφθούν ακριβά συναισθήματα;

Της Κικής Γιοβανοπούλου