Η ώρα της αλήθειας – Πώς γίνεται αδέρφια που μεγάλωσαν μαζί, να μην μιλιούνται;

Εκείνος που τα βράδια σ’ έπαιρνε στο κρεβάτι του και σε κρατούσε σφιχτά αγκαλιά, έτοιμος να σε υπερασπιστεί από τον μπαμπούλα που παραμόνευε στην ντουλάπα ή απ’ τα τέρατα που κρύβονταν κάτω απ’ το κρεβάτι. Εκείνος που έμπαινε μπροστά, κάθε φορά που σε μάλωνε η μαμά και αναλάμβανε την ευθύνη όταν έσπαγες κάποιο γυαλικό με την μπάλα. Εκείνος με τον οποίο κρυβόσασταν κάτω απ’ το τραπέζι κι αδειάζατε κρυφά το βάζο με το γλυκό του κουταλιού. Εκείνος με τον οποίο παίζατε κλέφτες κι αστυνόμους και σκαρώνατε αμέτρητες ιστορίες, στις οποίες παίζατε σαν σπουδαίοι ηθοποιοί με σκηνή, το μικρό, παιδικό σας δωμάτιο.

Μεγαλώσατε με τους ίδιους γονείς, τις ίδιες εμπειρίες, τα ίδια βιώματα. Μεγαλώσατε με τον ίδιο περίπου τρόπο κι όμως ήρθε μια στιγμή που αντιληφθήκατε πως όχι μόνο δεν ταιριάζετε, αλλά δεν μπορείτε καν να συνεννοηθείτε! Πως είστε τόσο διαφορετικοί, που κάθε σας κουβέντα οδηγεί σε καβγά. Κάθε καβγάς μεγαλώνει όλο και περισσότερο την απόσταση μεταξύ σας, μέχρι που κάποια στιγμή, γίνεται αγεφύρωτη. Μέχρι που κάποια στιγμή, γίνεστε… ξένοι. Πώς γίνεται αλήθεια να ξεχνιούνται όλες οι όμορφες, κοινές στιγμές; Πώς γίνεται οι εγωισμοί να κουκουλώνουν τα συναισθήματα; Πώς γίνεται να ξεριζώνονται μνήμες και να γίνονται παράλληλες ζωές; Τι φταίει άραγε; Και πόσο σημαντικό μπορεί να είναι αυτό που φταίει, που μας κρατά μακριά από ανθρώπους που μοιραζόμαστε το ίδιο dna; Και είναι τόσο λίγοι γαμώτο…

Λένε πως πολλές φορές φταίνε οι γονείς, που διαχωρίζουν τα παιδιά, δείχνουν αδυναμία σε κάποιο απ’ αυτά, βοηθάνε κάποιο περισσότερο… Ναι, είναι κάτι που μπορεί να συμβαίνει, συχνά όμως είναι και μια πολύ “βολική” δικαιολογία. Πολύ συχνά οι γονείς είναι τα “εύκολα θύματα” μιας κι όσοι είμαστε γονείς, ξέρουμε πως δύσκολα θα διαχωρίζαμε τα παιδιά μας, πως τα αγαπάμε όλα το ίδιο δυνατά. Αλήθεια όμως, πόσο τυχαίο είναι πως γι’ αυτόν τον διαχωρισμό, τα παιδιά “ενημερώνονται” σε μεγάλη ηλικία και πιο συγκεκριμένα στην ηλικία που… παντρεύονται;