Λένε πως για να τρυπώσει κάποιος σ’ ένα σπίτι (γάμο, σχέση κτλ) πρέπει να βρει μια πόρτα ή ένα παράθυρο μισάνοιχτο. Λένε πως αν δυο άνθρωποι έχουν μια δυνατή, ουσιαστική, αληθινή σχέση, κανείς δεν μπορεί να μπει ανάμεσά τους.

Απ’ την άλλη πλευρά, λένε πως το ότι ένα άτομο δέχεται να γίνει το “τρίτο πρόσωπο”, δείχνει πως στερείται αξιών, ηθικής κι αξιοπρέπειας. Το ότι δέχεται να γίνει κομμάτι ενός ερωτικού τριγώνου, για το οποίο ένας απ’ τα τρία μέλη δεν έχει ιδέα, δείχνει πως κρύβει ανασφάλειες, συμπλέγματα κατωτερότητας ή ψυχολογικές αστάθειες. Αλήθεια, αυτό το “τρίτο άτομο” που όλοι λατρεύουμε να κατηγορούμε για την ύπουλη παρείσφρηση, πόση ευθύνη έχει στην πραγματικότητα; Του ανήκει άραγε το μερίδιο ευθύνης που του αποδίδουμε; Του αξίζουν όλοι οι χαρακτηρισμοί που του προσδίδουμε;

Αλήθεια, πόση ευθύνη αναλογεί στα μέλη της σχέσης; Πόσο φταίει εκείνος που προσπαθεί να καλύψει τα όποια κενά (μέσα του ή στην ίδια την σχέση) μ’ ένα τρίτο άτομο; Κι απ’ την άλλη, μήπως φταίει κάπου κι εκείνος που αφήνει χώρο στον δεσμό και στο κρεβάτι του; Εκείνος που δείχνει να μην έχει ιδέα για το τι συμβαίνει πίσω απ’ την πλάτη του;

Σίγουρα κάθε κατάσταση είναι ξεχωριστή και οι ευθύνες που συνήθως πετιούνται σαν μπαλάκι απ’ τον έναν στον άλλον, στην πραγματικότητα μοιράζονται διαφορετικά κατά περίπτωση. Αλήθεια όμως, αν κάποιοι ξεχάσουν την πόρτα του σπιτιού τους ανοιχτή και κάποιος βρει την ευκαιρία να μπει μέσα για να κλέψει, πού πρέπει να αποδοθούν ευθύνες; Ποιος αλήθεια φταίει; Είναι στ’ αλήθεια κάποιος απ’ όλους άμοιρος ευθυνών;

Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) από μας, έχουμε υπάρξει μέλος ενός ερωτικού τριγώνου, είτε ως “θύτες”, είτε ως “θύματα”, είτε ως “εισβολείς”. Σε κάθε περίπτωση όμως, προσπαθούμε να αποποιηθούμε όσες περισσότερες απ’ τις ευθύνες μπορούμε. Τις “πασπαλίζουμε” με όλα τα ελαφρυντικά που μπορούμε να σκεφτούμε και προσπαθούμε να πείσουμε τους πάντες (ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό) πως ήταν πάνω απ’ τις δυνάμεις μας ή πως δεν γνωρίζαμε τίποτα για τον… “φόνο”. Συνήθως όμως η ευθύνη μοιράζεται στα τρία, ακόμη κι αν το αντιλαμβάνονται όλοι κατόπιν εορτής.

Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) από μας, έχουμε υπάρξει μέλος ενός ερωτικού τριγώνου, είτε ως “θύτες”, είτε ως “θύματα”, είτε ως “εισβολείς”. Σε κάθε περίπτωση, ουδείς κρίνεται παμψηφεί αθώος και ουδείς δεν απαλλάσσεται κάθε κατηγορίας. Λίγο ή πολύ, κάπου φταίξαμε, ακόμη κι αν το μόνο που κάναμε ήταν να δείξουμε ανοχή. Ποιος είπε ότι η ανοχή, δεν είναι ενοχή;

Μήπως λοιπόν πριν αρπάξουμε τις πέτρες να λιθοβολήσουμε τους φταίχτες, να κοιτούσαμε και λίγο μέσα μας; Μήπως να αναλαμβάναμε το κομμάτι των ευθυνών που μας βαρύνει, αντί να εκτοξεύουμε κατηγορίες στους άλλους; Γιατί… πολλές οι πέτρες, μα λίγοι οι αναμάρτητοι!

Της Κικής Γιοβανοπούλου