Λένε πως αν το παρελθόν αποφασίσει να σ’ επισκεφτεί, θα βρει τον τρόπο. Θα βρει μια χαραμάδα να τρυπώσει στο μυαλό σου και να σου θυμίσει όσα είχαν γίνει στο τότε, ακόμη κι αν πολλά απ’ αυτά, μάτωσες για να καταφέρεις να τα ξεχάσεις.
Και να που μετά από καιρό, βρέθηκες και πάλι μπροστά μου. Μια τυχαία μέρα, μια τυχαία στιγμή, μια τυχαία συνάντηση. Δυο χαμόγελα, δυο χέρια που αγγίχτηκαν απαλά, δυο λόγια τυπικά κι ύστερα πάλι δυο αντίθετοι δρόμοι.
Έμεινα εκεί για λίγα δευτερόλεπτα, παρέα με την υποψία απ’ το άρωμά σου που άφησες φεύγοντας. Έμεινα εκεί, ακίνητη να βλέπω τα βήματά σου να σε απομακρύνουν. Έμεινα εκεί, να κοιτάζω το φευγιό σου κι ήταν τόσο γνώριμη η σκηνή!
Λένε πως αν το παρελθόν αποφασίσει να σ’ επισκεφτεί, θα βρει τον τρόπο. Έφτανε μια τυχαία μέρα, μια τυχαία στιγμή, μια τυχαία συνάντηση. Έφταναν λίγα δευτερόλεπτα να μου θυμίσουν τα φιλιά, τις αγκαλιές, τα γέλια, τους όρκους. Έφταναν λίγα δευτερόλεπτα να μου θυμίσουν τα ψέματα, τα λάθη, τις προδοσίες, τα δάκρυα. Έφταναν λίγα δευτερόλεπτα να μου θυμίσουν όσα μάτωσα να ξεχάσω. Και να φανταστείς πίστευα πως τα είχα καταφέρει!
Κάποιος με ρώτησε αν σε ξέρω κι αλήθεια… σ’ έμαθα ποτέ;
Κική Γιοβανοπούλου