Είναι αυτό το αμετάκλητο του θανάτου, που σαν κόμπος στέκεται στο λαιμό και δυσκολεύει την ανάσα σου. Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που είχες τόσο ανάγκη και το φευγιό τους, γκρέμισε τον κόσμο σου… Ποτέ μια απώλεια δεν σε βρίσκει προετοιμασμένο. Ποτέ, ακόμη κι αν όλα έδειχναν πως ίσως θα έπρεπε να την περιμένεις. Πάντα προσδοκάς γι’ αυτό το θαύμα που θα ανατρέψει το ίσως αναπόφευκτο, πάντα ελπίζεις, μέχρι την τελευταία στιγμή, πως θα ξυπνήσεις και θα καταλάβεις πως ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Μοναχικό συναίσθημα το πένθος, όσους κι αν έχεις γύρω σου. Μοναχική πάλη, στην οποία βγαίνεις ξανά και ξανά χαμένος. Χαμένος και λαβωμένος και τσακισμένος. Μοναχική μάχη που κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει…
Δεν κλείνει ποτέ τελείως αυτή η πληγή. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι εκεί. Πάντα θα είναι εκεί το σημάδι της, να σου θυμίζει πως ποτέ τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Πάντα θα ψιθυρίζεις “μου λείπεις”, “σε χρειάζομαι”, “σ’ αγαπάω”. Πάντα θα δακρύζεις με μια φωτογραφία, ένα τραγούδι, ένα αντικείμενο. Πάντα θα νιώθεις την απουσία εκείνου του χαμόγελου, εκείνης της αγκαλιάς, εκείνης της φωνής. Πάντα θα σου λείπουν τα λόγια του, οι συμβουλές του, η ασφάλεια της ύπαρξής του δίπλα σου. Πάντα και το ότι δεν θα τα ξαναέχεις ποτέ, πονάει. Σκληρές λέξεις το “ποτέ” και το “πάντα” και πώς να τις αντέξεις, όταν η καρδιά σου ραγίσει γι’ αυτόν που ποτέ δεν θα ξαναδείς, γι’ αυτόν που πάντα θ’ αγαπάς; Εκεί, ανάμεσα στο ποτέ και στο πάντα, θα βρίσκονται όλοι αυτοί που πέταξαν μακριά. Εκεί στο ποτέ και στο πάντα, φυλακισμένοι στην καρδιά σου κι εσύ αιχμάλωτος στην σκέψη τους…
Κική Γιοβανοπούλου
