Είσαι εκεί… παλεύεις να είσαι εκεί. Παλεύεις με το μέσα σου, με την ψυχή σου. Υπάρχουν στιγμές που λυγίζεις, αλλά δεν σπας. Είπες “δεν ξαναφεύγω” και ήταν η υπόσχεση που έδωσες πρώτα σε σένα και μετά στον άλλον. Είσαι εκεί με όλους τους όρους μιας συνθήκης ξεκάθαρα περίπλοκης.
Είστε εκεί… Στα σκοτάδια είστε εκεί. Πλάτη με πλάτη να φυλάει ο ένας τα νώτα του άλλου. Στο φως εκεί, χέρι με χέρι να βλέπετε τον ήλιο κατάματα. Μα αγάπη μου, δεν ήξερες ότι όταν κοιτάς τον ήλιο κατάματα, σε τυφλώνει; Ναι, όπως ο έρωτας! Σε τυφλώνει και δεν βλέπεις ή βλέπεις όσα θέλεις να δεις. Βλέπεις πια το ιδεατό, αλλά το πραγματικό τεχνηέντως σου διαφεύγει. Και γι’ αυτό το ιδεατό δίνεις γη και ύδωρ, δίνεις μάχες και χάνεις πολέμους.
Αρκείσαι στο ημίμετρο και περιμένεις τρέφοντας την ψυχή σου με ένα “έστω” κι ένα “ευχαριστώ” μόνιμα κρεμασμένα στην άκρη των χειλιών σου για τα αυτονόητα. Με σταγόνες ξεδιψάς για λίγο τον ξεραμένο σου λαιμό και λες “έστω”, όμως μόλις δεις για λίγο καθαρά, ξέρεις πως μόνο ξεγελάς τη δίψα σου για λίγο, μα δεν χορταίνεις, δεν σου φτάνει και το ξέρεις.
Ξέρεις πως τα λίγα δεν είναι αρκετά, δεν φτάνουν κι όσο κι αν θες να βολεύεσαι πίσω από ένα “έστω”, βαθιά μέσα σου λαχταράς να ξεχειλίσεις από όλα αυτά που σε πνίγουν, γιατί τα θάβεις, να μην πιέσεις, να μη ζορίσεις, να μην χάσεις ό,τι έχεις. Με λίγη αγάπη, λίγη αγκαλιά, λίγο συναίσθημα, λίγο χρόνο, λίγο απ’ όλα, δεν χτίζονται οι μεγάλοι έρωτες καρδιά μου.
Στους μεγάλους έρωτες είναι δυο που παλεύουν, είναι δυο που αισθάνονται και μοιράζονται και ενώνονται και χάνονται. Στους μεγάλους έρωτες όλα είναι σε περίσσευμα, όχι σε έλλειψη. Γιατί αν δεν περισσεύει, τότε δεν φτάνει…
Despina Alice Paulson