Εγώ δεν είμαι απ’ αυτό τον κόσμο, το ξέρεις ή μόνο εγώ το ζω; Δεν την μπορώ την μιζέρια, την κακία, το Εγώ. Ταξιδεύω αλλού, σ’ άλλη διάσταση. Ακουμπάω πάνω σου, αλλά χάνομαι μέσα μου.
Ο νους τριγυρνάει ελεύθερος. Η ψυχή αναστενάζει. “Πόσο ακόμα θα με κρατάς φυλακισμένη;” μουρμουρίζει κάθε μέρα. Όχι, εγώ δεν είμαι του κόσμου τούτου. Πετάω μακριά από φτηνές επιδείξεις. Γονατίζω εκεί που είναι η αγάπη και το φως. Μόνο εκεί.
Άφησέ με λοιπόν να το ζήσω. Κι ας είναι όλα ένα ψέμα. Είναι το δικό μου ψέμα. Άσε με να χαμογελάω στο κελάηδισμα των πουλιών και στο ρίγος του ηλιοβασιλέματος.
Ζήσε εσύ την δική σου πραγματικότητα…
Της Στέλλας Σωτήρκου
Advertisements