Όνειρο ήτανε;
-Μα γιατί θα φύγεις κορίτσι;
-Γιατί δεν αντέχω άλλο εδώ!
-Και πού θα πας, εσύ που έζησες χρόνια στην πρωτεύουσα;
-Στο νησί μου! Στον τόπο των γονιών μου και των παππούδων μου! Να ξυπνάω το πρωί και ν’ ανασαίνω!
-Και ποιος σε περιμένει εκεί;
-Η ψυχή μου! Να επιστρέψω!
Και κάπως έτσι, μάζεψα τα λιγοστά πράγματά μου κι αποχαιρέτησα την Αθήνα. Δεν μου μιλούσε πια, η θάλασσα με καλούσε μόνο. Απ’ το καράβι, είδα τα σπίτια να σπινθηροβολούν κάτω απ’ τον ήλιο. “Επιτέλους γύρισες…” μου ψιθύριζε η πατρίδα.
-Και τι θα κάνεις εδώ παιδί μου; βουρκώνει η θεία
-Οτιδήποτε νονά, δόξα τω θεώ, είμαι γερή κι έτοιμη να τιμήσω την μνήμη τους.
Κι η νέα ζωή ξεκίνησε με γέλιο και με δάκρυ…
Της Στέλλας Σωτήρκου
