“Έλα πιο κοντά” σου λέω. Τι ζητάμε; Μια παρέα. Έτσι να πούμε λίγο τα εσώψυχά μας, ν’ ακουμπήσουμε σ’ έναν ώμο, να ριχτούμε σε μια αγκαλιά.
Θυμάσαι τότε; Που άνθιζε η γη κι όλα χαμογελούσαν; Τότε που τρέχαμε να κρυφτούμε απ’ τον ήλιο σε σοκάκια νησιώτικα; Έλα κοντά να ζήσουμε λίγες στιγμές ακόμα! Η θάλασσα μας καλεί. Το σπινθήρισμα στο χαμόγελο. Μείνε λίγο ακόμα! Μην φύγεις!
Η γιατρός μπαίνει στον θάλαμο.
-Πώς πάμε; χαμογελάει
-Καλά γιατρέ… της απαντάς
-Καλύτερα είμαι σήμερα… της μιλάω μ’ όση ανάσα μου απόμεινε
-Ναι, αλλά πρέπει να φύγετε. Αύριο πάλι.
-Ναι… μουρμουρίζεις. Σκύβεις το κεφάλι και σηκώνεσαι
Σε πιάνω απ’ το χέρι. “Αύριο!” σου ψιθυρίζω. “Θα είμαι εδώ κι αν δεν είμαι, θα με βρεις εκεί…” κι ακουμπάω στο στήθος σου, στο μέρος της καρδιάς.
Της Στέλλας Σωτήρκου