Ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, λένε. Δεν φεύγουν εύκολα τα συναισθήματα, δεν σβήνουν εύκολα οι μνήμες. Θέλει χρόνο και προσπάθεια για να επανέλθεις σε μια καθημερινότητα που δεν θα σου θυμίζει το τότε. Θέλει πόνο και δάκρυα για να σβήσουν οι φωτιές όσων νιώθεις και ειδικά όταν ακόμη νιώθεις, χρειάζεται πολύ δύναμη για να μπορέσεις να αποδεχτείς, να συμβιβαστείς, να κατανοήσεις, να απαγκιστρωθείς. Χρειάζεται πολύ δύναμη, αλλά καμιά φορά είναι το μόνο που μπορεί, το μόνο που πρέπει να συμβεί. Είναι αλήθεια τελικά, πως αν ξυπνήσει ο εγωισμός, ο έρωτας αποκοιμιέται. Έκανες φιλότιμες προσπάθειες να το καταφέρεις, γιατί συνέχισα να σου δίνω ευκαιρίες, ακόμη κι όταν ήξερα πια με σιγουριά πως θα πήγαιναν χαμένες. Προσπάθησα και προσπάθησα πολύ. Ανέχτηκα και ανέχτηκα πολλά. Κουράστηκα και κουράστηκα πολύ. Κάθε άνθρωπος έχει συγκεκριμένα όρια και ορισμένες κόκκινες γραμμές και τα ξεπέρασες όλα από καιρό.
Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται μωρό μου κι έτσι απλά, σε περνάω στο παρελθόν και κλείνω το δικό μας κεφάλαιο. Έτσι απλά, γιατί δεν εκτίμησες, δεν ένιωσες, δεν σεβάστηκες, δεν κατάλαβες. Έτσι απλά, γιατί αν έμενα κι άλλο, θα με μισούσα. Ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος λένε. Δεν φεύγουν εύκολα τα συναισθήματα, δεν σβήνουν εύκολα οι μνήμες, μα αν πάψεις να είσαι εσύ μέσα σε μια σχέση, πρέπει να φεύγεις. Αν δεν σ’ εκτιμούν, πρέπει να φεύγεις. Αν δεν παίρνεις όσα αξίζεις, πρέπει να φεύγεις. Κι αν είναι δύσκολο, είναι η μόνη επιλογή. Κι αν πονάει, είναι ο μόνος δρόμος. Κι αν όλα σε θυμίζουν, ένα ένα εγώ θα τα σκοτώσω…
Κική Γιοβανοπούλου