Σήμερα σ’ ονειρεύτηκα με τα μάτια ανοιχτά. Έβλεπα ότι ήμασταν μαζί σ’ ένα ζεστό, ξύλινο σπίτι με όλους τους αγαπημένους μας τριγύρω. Ταράχτηκα! Τι ήταν αυτό; Σαν μήνυμα απ’ τον ουρανό! Σαν να άνοιξε τα φτερά του ο Άγγελος και κουρνιάσαμε από κάτω, αυτή την αίσθηση είχα.
Και μετά πέρασε σαν ταινία από μπρος μου η χρονιά που μας αποχαιρετά. Κι ένιωσα ρίγος στη σκέψη ότι μπορεί να σ’ έχανα μες σε μια στιγμή! Αλλά δόξα τω Θεώ, όλα πήγαν καλά! Κι από τότε, η κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια καινούρια αρχή! Να την απολαύσουμε, να την γευτούμε μέχρι να δύσει ο ήλιος.
Γι’ αυτό σου λέω, πάρε το χέρι μου και πάμε! Σ’ αυτό το φωτεινό αύριο που θα μας δώσει μόνο χαρά. Κι όταν λυγίζεις απ’ την σκληρή πραγματικότητα, να με σφίγγεις πιο πολύ. Κι όταν παραπατάω εγώ, να με παίρνεις αγκαλιά.
Λίγη πίστη χρειάζεται, μ’ ακούς; Όλα πίσω μας ανούσια και τρομακτικά. Σαν καρικατούρες του παρελθόντος, που θέλουν να αφαιμάξουν τη ζωντάνια μας. Άφησέ τα εκεί που ανήκουν.
Τα πάντα μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε μαζί! Κράτα με μόνο, κράτα με! Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα η στερνή, μην φοβηθείς. Μαζί σου θα ‘μαι πάλι σύντομα!
Καλή μας χρονιά αγαπημένε!
Της Στέλλας Σωτήρκου