Τα παιδιά, η χαρά της ζωής, η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, η αναβαθμισμένη εκδοχή των ενήλικων εαυτών μας. Το μεγαλύτερο επίτευγμα και άθλος κάθε γονέα. Το θαύμα εκείνο που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Τα συναισθήματα τόσο έντονα που σε κατακλύζουν, οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα “σ’ αγαπώ” αμέτρητα, αισθήσεις που δίνουν και παίρνουν. Όλα τα όνειρα, όλη η ελπίδα, όλος ο κόσμος τα μάτια τους. Όλα μοιάζουν τόσο παιχνιδιάρικα και ρόδινα μέχρι εκεί, κάπου στο σκαλοπάτι της εφηβείας.
Είναι εκείνη η στιγμή, που ότι ισορροπία είχες καταφέρει να διατηρήσεις για την οικογενειακή γαλήνη και θαλπωρή, ότι πρόγραμμα και όρια είχες με κόπο θεσπίσει, όλα απλά πάνε περίπατο! Αν έχεις αγόρι, προετοιμάσου για τον ψευτοτσαμπουκά και τον εγωισμό, μιας και κάπως πρέπει να διατηρηθεί και αυτό το είδος του… μάτσο. Δεν πρέπει να του υποβιβάζεις τον ανδρισμό και να κυριαρχήσεις, δεν θες να ξεφύγει όμως κι από τα όρια. Άντε βγάλε άκρη! Πάντως αν τυχόν τα καταφέρεις, σε παρακαλώ ενημέρωσε με!
Αυτό πάντως που δεν αντέχεται, είναι αυτή η ανελέητη γκρίνια, η κλασική, αντρική γκρίνια, που όλα δε γίνονται όπως τα θέλει, που όλα του φταίνε, από τον αέρα που αναπνέει, από τη μπλούζα που φοράει, ακόμα και από τη μύγα που πετάει από τη μεριά του δωματίου του. Ανελέητη, ασταμάτητη γκρίιιιιιιιιιιιιιιιιιιινια!
Οι ωτοασπίδες άχρηστες, άχρηστη και η συζήτηση ή οι φωνές την ώρα της απαράμιλλης έκφρασης των παραπόνων. Ακουστικά, κατά προτίμηση ασύρματα, για να γίνεται και καμιά δουλειά ταυτόχρονα, τέρμα η μουσική και εξαφανιζόλ με ελαφρά πηδηματάκια προς τα ενδότερα.
Η δε κόρη, τι να πεις, εκείνο το ανερχόμενο, πολύπλοκο κοριτσάκι που σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε γυναίκα. Παλεύει να βρει την ίδια της ταυτότητα και εσύ θεατής. Άλλοτε χαίρεσαι σαν κωμωδία με εκείνα τα ακόμα υπαρκτά, τσαχπίνικα στοιχεία του μικρού σου κοριτσιού και άλλοτε σαν αρχαία ελληνική τραγωδία, που σου έρχεται να μπήξεις τα κλάματα, γιατί ποτέ δεν καταφέρνεις να προνοήσεις από που θα σου ‘ρθει.
Είναι στιγμές που σε κοιτάει στα μάτια με εκείνο το βλέμμα το απαξιωτικό και σε σπάει ξαφνικά σε χιλιάδες κομματάκια βάναυσα και καταστρεπτικά. Διεκδικεί τα “θέλω” της μέσα από τις ανεξέλεγκτες ορμόνες που κάνουν πάρτι στο μυαλό και το σώμα της, σίγουρα όχι με τον ευγενικό και καλοσυνάτο τρόπο που μέχρι πρότινος είχες συνηθίσει.
Προσπαθείς να διαχειριστείς σαν γονέας και σαν ενήλικας την απόρριψη που καθρεπτίζεται στα μάτια της και να χωνέψεις ότι η πάλαι ποτέ πριγκίπισσα του χτες, έδωσε την σκυτάλη σε αυτή τη διεκδικητική, συχνά άγαρμπη μορφή που μετά βίας αναγνωρίζεις. Μικρά αθώα ψεματάκια, κοροϊδία, αντιδράσεις, μια γλώσσα δέκα μέτρα που παλεύεις να μαζέψεις με κάθε πιθανό τρόπο και εκείνη τη γυναικεία πονηριά που επωάζεται δειλά και δεν ξέρεις από πού να προστατευτείς και τι να πρωτοπρολάβεις.
Εν ολίγοις η κατάσταση ζορίζει πολύ, τους ενήλικες για το πώς θα το διαχειριστούν όλο αυτό, αλλά και για τα ίδια τα εφηβάκια για το πώς θα ανακαλύψουν τους ίδιους τους εαυτούς και τα πατήματά τους.
Ο σκοπός δεν ήταν να σε αγχώσω, αλλά αν παρόλα αυτά αυτό κατάφερα, λέω να σε πάω λίγο παραπέρα, για να μην χρειαστεί να μαζεύεις τα συντρίμμια της μετωπικής σύγκρουσης. Κάνε μια παύση και αναλογίσου όλα εκείνα τα παράδοξα που έχεις κάνει στο παρελθόν, εκείνα που ίσως μετανιώνεις, ίσως και όχι. Πάρε τώρα βαθιά ανάσα και αποδέξου εντός σου, ότι είναι δεδομένο πως θα συμβούν πολλά περισσότερα, θα σε ξεπεράσουν και στα θετικά σου και στα αρνητικά σου.
Εν κατακλείδι, παρηγοριέμαι με κάτι που είχα διαβάσει κάποτε “αν τα παιδιά δεν κάνουν την επανάστασή τους και δεν αμφισβητήσουν τα πάντα και κυρίως τους γονείς τους, τότε κάτι έχει γίνει λάθος στην πορεία”. Είμαστε πολλοί στον αγώνα αυτό. Τα όπλα μας, υπομονή και ελπίδα!
Από Stella
