Σκέψου να έρθει μια μέρα, που θα φανεί ένας άνθρωπος που μ’ ένα βλέμμα θα λιώσει όλους τους πάγους που για χρόνια απέτρεπαν την καρδιά σου απ’ το να νιώθει.
Σκέψου να φανεί ένας άνθρωπος, που με μια αγκαλιά θα κολλήσει όλα τα σπασμένα σου, που μ’ ένα φιλί θα φωτίσει όλα τα σκοτάδια σου, που μ’ ένα χαμόγελο θα σκοτώσει όλους τους δράκους που βασανίζουν την ψυχή σου.
Σκέψου να φανεί ένας άνθρωπος, που χωρίς να το καταλάβεις θα γεμίσει χρώματα το μαύρο σου. Ένας άνθρωπος που θα μπορέσει να ημερέψει όλα τ’ άγρια μέσα σου. Όλα τ’ άγρια που έκανες τείχη και σε προστάτευαν χρόνια τώρα. Τείχη που θα γκρεμίσει μ’ ένα “σ’ αγαπώ”.
Σκέψου μια μέρα ν’ αγαπηθείς όσο ποτέ δεν πίστευες πως θα μπορούσες, όσο ποτέ δεν πίστευες πως θ’ άντεχες, όσο ποτέ δεν πίστευες πως θ’ άξιζες.
Κι ίσως να έρθει όταν θα έχεις πάψει πια να περιμένεις, όταν θα έχεις πάψει πια να πιστεύεις στα θαύματα. Ίσως να έρθει όταν θα έχεις πια κλείσει τις πόρτες σου, όταν θα έχεις περάσει ατελείωτες νύχτες δικάζοντας και καταδικάζοντας την ψυχή σου στον καθρέφτη. Όταν θα έχεις πια τιμωρήσει αρκετά τον εαυτό σου. Όταν θα έχετε τσακωθεί και συμφιλιωθεί. Όταν θα έχεις πια λυτρωθεί και θα σ’ έχεις αγαπήσει. Ίσως τότε φανεί ένας άνθρωπος…
Της Κικής Γιοβανοπούλου