Πίστευα πάντοτε ότι οι σχέσεις των ανθρώπων θα μπορούσαν να είναι ιδανικές. Μία βαθιά ρομαντική ψυχή που τα βήματα της αιωρούνταν πάνω από την άπιαστη ευτυχία. Ο χρόνος και η ωριμότητα μέσα από εμπειρικές σχέσεις, μου δίδαξαν περίτρανα ότι τα ιδανικά δεν θα μπορούσαν να κρύβονται σε μαγικές συνταγές. Η αγάπη όπως και το μίσος, δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι μετρίσιμα συναισθήματα.  Είναι αρκετά ασυμβίβαστα για να χωρέσουν σε μεζούρες. Πόσο αναμετράται αριθμητικά η αγάπη; Εκεί έξω θα βρεθούν εκείνοι που θα ασπάζονται ενστικτωδώς ότι δεν είναι μετρίσιμη και ανήκω και εγώ σε αυτούς. Μα αν την καλοκοιτάξεις, στην δεύτερη οπτική σκοπιά της, ίσως να διακρίνεις κάποιες λεπτομέρειες και κάποια σημάδια που την φτάνουν στο τέρμα. Η αγάπη θα μπορούσε να μηδενίζει και αυτό γίνεται ασυνείδητα. Φτάνει σε ανεξέλεγκτα μονοπάτια. Εκεί που δεν έχει πιο κάτω.

Ονομάσαμε την επικοινωνία φόβο. Ξεχάσαμε πώς είναι να επικοινωνούμε με τον άλλον. Τοποθετήσαμε απέναντι από τις ανάγκες μας γιγαντοοθόνες ή μικροοθόνες, έτοιμες να κατασπαράξουν την ίδια μας την ύπαρξη. Ξαναβαφτίσαμε τα ιδανικά σε δεδομένα και ξεκλέψαμε την ευτυχία κάτω από την ίδια τη στιγμή. Εκείνη που μας προσπερνά και πια δεν μας αντέχει, γιατί κοντά μας αντικρίζει την αδιαφορία. Στράφηκε το ενδιαφέρον μας αλλού. Δεν μιλάμε πια. Κανείς δεν μιλάει. Δεν χρειάζεται, γιατί η όποια επικοινωνία κουράζει και όλα είναι πιο ήρεμα έτσι. Μακριά ο ένας από τον άλλον, αναζητώντας την μοναξιά που άλλοι ονόμασαν «προσωπικό χώρο» μέσα στην καθημερινότητα ενός ζευγαριού. Οι σχέσεις πάντα θα είναι έτσι. Θα κάνουν τον κύκλο τους σε όλα και αργά ή γρήγορα, εκεί που νομίζεις ότι τρέχεις ανεξέλεγκτα, το κοντέρ της αγάπης μηδενίζει. Σε όλα τα στάδια μπορεί να συμβεί αυτό, μα περισσότερο σε εκείνα τα ζευγάρια που δεν θέλουν να μπουν στη διαδικασία να ξεκινήσουν από την αρχή. Η απουσία θέλησης σε συνδυασμό με την ρουτίνα λοιπόν, έρχεται να επισκιάσει την όποια εξέλιξη. Πάντα όμως αυτός που φταίει είναι εκείνος που αφήνει χώρο.