Είμαι μόνη, μαμά! Δεν είμαι πια το κοριτσάκι σου, που με έπαιρνες αγκαλιά και όλα λύνονταν στην στιγμή. Τώρα πρέπει να σταθώ στα πόδια μου, να κάνω πράγματα που πολλές φορές δεν είναι ευχάριστα. Σφίγγω τα δόντια και στηλώνω τα πόδια γερά, ακόμα και αν μέσα μου νιώθω χίλια κομμάτια. Οι δυσκολίες πολλές στην ζωή και πρέπει να το παίξω ηρωίδα.
Ο φόβος μέσα μου μεγαλώνει, γίνεται θεριό και πολλές φορές με πνίγει. Νιώθω μια βαριά αλυσίδα γύρω από τον λαιμό μου, όλα τα βλέπω μαύρα. Δεν έχω επιλογή, μόνο να κοιτάω μπροστά, να ζω για το παρόν. Το μέλλον δεν το ξέρω και το παρελθόν δεν το σκαλίζω πια. Θα τα καταφέρω θα βρω την άκρη μου, ακόμα και αν περάσω μέσα από την κόλαση και συναντήσω τον εαυτό που θα μπορούσα να είχα γίνει. Τα δάκρυα δεν σταματούν να τρέχουν από τα μάτια μου, αλλά έτσι αρχίζω και βλέπω πιο καθαρά.
Αυτόν που θα έχω πάντα μαζί μου μαμά, θα είναι ο εαυτός μου και τώρα πια έμαθα να με αγαπάω, να με φροντίζω, να με αποδέχομαι. Αντίο μαμά μου, σ’ αγαπώ!
Ευγενία Τριανταφυλλίδου