Τα σημάδια λένε πως προέρχονται από μικρές ή μεγάλες πληγές που σε στοιχειώνουν, έτσι δεν είναι; Πώς μοιάζουν αλήθεια αυτά τα σημάδια; Αν μου έλεγαν σήμερα να μπορέσω με κάποιο τρόπο να στα αποτυπώσω, για να μπορέσω να σου δώσω ακόμα ένα σωστό μήνυμα, θα ψάχνω μέσα μου για να το κάνω όσο πιο σωστά και ξέρεις γιατί; Επειδή είμαι από εκείνα τα παιδιά που πολλοί θα βλέπουν, αλλά λίγοι θα καταλάβουν πραγματικά…
Σε αυτό το λευκό χαρτί μου είπαν να ζωγραφίσω πώς φαντάζομαι το θάνατο και εγώ τους κοίταξα μέσα από τα δύο καστανά μου μάτια ανέκφραστη πια, αντλώντας από τη θλίψη τους αυτή τη μικρή δύναμη που μέσα μου ένιωθε να με εγκαταλείπει.
Σε εκείνο το λευκό χαρτί μπορούσα να αποτυπώσω ένα πιάτο με φαγητό και ένα πιάτο χωρίς. Το περίεργο όμως δεν είναι αυτό. Το περίεργο είναι πως όσες φορές και αν μου δώσουν την κόλλα, πάντα το ίδιο θα ζωγραφίζω. Πάνε χρόνια που τα πιάτα είναι στα μάτια μου πότε μισοάδεια και πότε μισογεμάτα. Πάνε χρόνια που στα μάτια μου εκείνα τα ίδια πιάτα είναι ο θάνατος τελικά. Και στο λέω εγώ αυτό. Τόσο στεγνά και τόσο απλά.
Εκείνη η μπουκιά που θα έδινε ζωή για εμένα, ήταν ακόμα μια αφορμή για να μισήσω το κορμί μου. Εκείνη η μπουκιά που θα έδινε πνοή για εμένα, ήταν ακόμα το μόνο οξυγόνο που δεν ήθελα να ανασάνω. Μετρούσα τα κόκαλα μου μπροστά στον καθρέφτη και ήμουν ευτυχισμένη. Έβλεπα τον οίκτο των γύρω μου, αλλά εγώ ήμουν ασφαλής. Μπορούσα επιτέλους να στρέψω τα βλέμματα τους επάνω μου.
Εκτός από τα δυο δακρυσμένα μάτια της μητέρας μου και τα παρακάλια του πατέρα μου για να κάνω εκείνη τη μικρή μπουκιά μέρος της καθημερινότητάς μου, η ομορφιά μου μέσα στο μυαλό μου γινόταν ένας σατανικός σαρκικός πόλεμος, που ξεσπούσε σε κάθε πρότυπο που δεν άντεχα να μην είμαι.
Με λένε Μυρτώ. Είμαι ανορεξική πάνω από τρία χρόνια. Φοβάμαι το φαγητό. Φοβάμαι να ζήσω. Με λένε Μυρτώ. Θα ήθελα να είμαι τελικά το όμορφο κορίτσι που ποτέ δεν ήμουν…
Της Βούλας Γκεμίση
Μία απάντηση στο “Μαμά… δεν πεινάω!”
Κάθε έννοια συνυπάρχει με την αντίθετή της. Το πιάτο πάντα είναι μισοάδειο και μισογεμάτο ταυτόχρονα. Ακόμα και αν είναι φουλ γεμάτο από φαγητό, είναι άδειο από εγκράτεια. Άρα, πάλι οι έννοιες άδειο-γεμάτο συνυπάρχουν. Απλώς, κάθε φορά, διαλέγουμε εμείς τι θα δούμε, πού θα εστιάσουμε.
Η Μυρτώ θεωρεί ότι είναι αδύναμη, μα ταυτόχρονα έχει τη δύναμη να δει αυτό που της συμβαίνει.
Τα μάτια μας δεν είναι μόνο τα αισθητήρια όργανα που δίνουν πληροφορία από το εξωτερικό περιβάλλον στον εγκέφαλο για να δει, αλλά είναι ταυτόχρονα και προβολείς αυτού που έχουμε αποφασίσει να δούμε. Όσο η Μυρτώ βλέπει τον εαυτό της μέσα στον κόσμο, της φαίνεται ο εαυτός αυτός αδύναμος σε ένα τεράστιο και συχνά άγριο περιβάλλον. Αν δει όλο τον κόσμο ως μέρος αυτού που η ίδια είναι, αν δει τον κόσμο μέσα στον εαυτό της, ίσως της φανούν πιο εύκολα διαχειρίσιμα όσα στον κόσμο αυτόν (της) συμβαίνουν.