Λευκό χαρτί οι σκέψεις μου απόψε. Δεν αναμένω τίποτα! Άγραφες λέξεις χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, χωρίς μπέρδεμα και συνοχή. Στόχος επετεύχθη. Προσδοκίες σε αναστολή! Κενό, ερημιά, ησυχία, σημείο μηδέν. Ένας άδειος καμβάς!
Προσδοκείς συνεχώς εκείνο το “εάν”, το “ίσως”, ακόμα και εκείνο το “μπορεί” κάποτε να συμβεί. Θα ήθελες να ήσουν κάπου αλλού, να είχες μια άλλη ζωή, να είναι όλα διαφορετικά, όλα αλλιώς. Ελπίζεις από τους ανθρώπους ότι θα σε αποδεχτούν, θα σε αγαπήσουν και ότι θα σου συμπεριφερθούν όπως θα τους φερόσουν εσύ. Αναμένεις ότι οι άλλοι θα κατανοήσουν ή θα αλλάξουν για χατίρι σου, θα έρθουν κάποια στιγμή με τα νερά σου, να κολυμπήσετε μαζί. Περιμένεις το χρόνο να αλλάξει τις καταστάσεις γύρω σου, να στα φέρει όλα βολικά, να αναγνωριστεί η αξία σου, να γυρίσει επιτέλους ο τροχός.
Αρνείσαι να ακούσεις την αλήθεια γιατί πονάει και δεν συμφέρει, οπότε βολεύεσαι και προσεύχεσαι για εκείνο το θαύμα που θα σε απαλλάξει και θα σου δώσει όλα αυτά που σου αναλογούν. Έδωσες τόση αξία σε αυτά που θα ήθελες να ακούσεις, σε όλα αυτά που θα ήθελες να συμβούν, που ξέχασες να εμπιστευτείς αυτά που ένιωθες.
Συγκρίνεις σθεναρά τη ζωή που έζησες, με τη ζωή που φαντάστηκες. Ο αγώνας άνισος και εσύ θεωρητικά ο νικητής, αλλά ουσιαστικά ο χαμένος. Η αυταπάτη της προσδοκίας! Αναμονή για ζωή, αναμονή για αναγνώριση, αναμονή για αλλαγή. Ο χρόνος κυλάει χωρίς διευκρινίσεις, χωρίς διακριτικές επιλογές και εξαιρέσεις. Εναποθέτεις την ευτυχία σου στα χέρια των άλλων, χαρίζοντας τους τη δύναμη σου απλόχερα. Προσδοκίες… η χειρότερη φυλακή του νου και των συναισθημάτων. Ένας φαύλος κύκλος από επιθυμίες και αναμονή.
Σπάσε τα δεσμά, μύρισε τον αέρα της ελευθερίας, σταμάτα να περιμένεις. Η γνώση ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις ότι και αν συναντήσεις στη ζωή, είναι η κινητήρια ώθηση να ρισκάρεις και να νιώσεις την κάθε στιγμή. Το πηδάλιο της ζωής σου ανήκει. Υποκλίνομαι σε αυτούς που κατανοούν το παρελθόν, διεκδικούν και ζουν το παρόν. Υποκλίνομαι σε αυτούς που ελπίζουν και ονειρεύονται το μέλλον χωρίς προσδοκίες, χωρίς περιορισμούς, με ανοιχτά φτερά, απολαμβάνοντας κάθε λεπτό το ταξίδι της διαδρομής.
Από Stella