Η αγάπη φαίνεται στις πράξεις, αλλά αλήθεια, πόση ανάγκη δεν έχουμε και να ακούμε όσα νιώθει ο άλλος για μας; Ακόμη κι όταν οι πράξεις βροντοφωνάζουν τα αισθήματα, χρειαζόμαστε και τις λέξεις να χαϊδέψουν τ’ αυτιά μας, γαληνεύοντας την ψυχή μας, ηρεμώντας την καρδιά μας, ικανοποιώντας ίσως και το “εγώ” μας. Όσο κι αν λέμε πως η ουσία είναι να σου δείχνει ο άλλος πώς νιώθει, όλοι θέλουμε και να βλέπουμε τα συναισθήματα να γίνονται λέξεις και να μας χαρίζονται. Είναι όμως και κάποιες φορές που τα μεγάλα λόγια, δεν συνοδεύονται από μεγάλα αισθήματα…
Ο έρωτας μπορεί να κάνει την κρίση σου θολή και την αντίληψή σου επιλεκτική. Μπορεί να κάνει ακόμη και το πιο κοφτερό μυαλό, να πετάει στα σύννεφα. Μπορεί να σε κάνει σχεδόν ανίκανο να ξεχωρίσεις την αλήθεια απ’ το ψέμα και καμιά φορά ακόμη κι αν η διαίσθησή σου, σου ουρλιάζει να προσέχεις, μπορεί σε πείσει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να συνεχίσει να παραμυθιάζεται.
Είναι κάποιες φορές που τα μεγάλα λόγια, κρύβουν μεγάλα ψέματα. Είναι κάποιες φορές που οι αστραφτερές, πολύχρωμες λέξεις, κρύβουν κενές ψυχές. Είναι μερικές φορές που τα λόγια αγάπης, χρησιμοποιούνται για να σε χρησιμοποιήσουν. Υπάρχει κάτι πιο χυδαίο απ’ αυτό;
Μπερδευόμαστε οι άνθρωποι. Μπερδευόμαστε ή επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μπερδευτεί, για να κερδίσουμε λίγο ακόμη χρόνο στο παραμύθι που ζούμε. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι καμιά φορά οι άνθρωποι λένε μεγάλα λόγια, γιατί νιώθουν να ξεχειλίζουν από αισθήματα και θέλουν να τα βγάλουν από μέσα τους, να μην τους πνίξουν. Είναι όμως και κάποιες φορές που οι άνθρωποι ντύνουν με πολύχρωμες κορδέλες, κενά κουτιά, για να μας τα χαρίσουν και να αρπάξουν ότι μπορούν ως αντάλλαγμα.
Η διαίσθησή μας πάντα ξέρει. Πάντα ξέρει κι ας φροντίζουμε καμιά φορά να την αποκοιμίζουμε για να κερδίσουμε λίγο χρόνο ακόμη στο παραμύθι. Είναι άλλωστε όμορφα τα παραμύθια. Είναι όμορφα κι ας μην έχουν πάντα καλό τέλος…
Της Κικής Γιοβανοπούλου