Την είδες την αγαπημένη μου; Να, τώρα περνάει το δρόμο και διαβαίνει στην πλατεία. Πιο λαμπερή από ολάνθιστο κρίνο, πιο περήφανη από ελάφι που τρέχει μέσα στο δάσος.
Αυτή είναι η αγαπημένη μου. Μύρισε το άρωμά της, το οποίο φθονούν τα πιο ακριβά και πολυτελή αρωματοπωλεία. Δες το περπάτημά της, που και στην πιο ακριβή πασαρέλα δεν υπάρχει.
Και αν το βλέμμα της σπάνια το χαρίζει, εσύ το δίνεις επειδή η μορφή της σε τυφλώνει. Και αν δε θέλει να χαρίζεται απλόχερα, αν δεν επιθυμεί το βλέμμα της να το μοιράζει, οι άλλοι επάνω της θέλουν να ρίχνουν τη ματιά τους.
Την είδες την αγαπημένη μου; Πόσο όμορφο αμέσως γίνεται το καθετί που αγγίζει, πόσο γαλήνια γίνεται η ψυχή μου όταν με αγκαλιάζει! Μπορεί να φαίνεται σκληρή, αλλά ψυχή μικρού παιδιού έχει. Μπορεί να φαίνεται απλησίαστη, αλλά είναι η άμυνά της, διότι πολλές φορές εμπιστεύθηκε και στο τέλος έμεινε μετέωρη.
Την είδες την αγαπημένη μου; Πιο λαμπερή είναι από το φως του ήλιου, πιο απέραντη από το γαλάζιο ουρανό. Πολύτιμο μάρμαρο ο ώμος της, χρυσάφι τα δόντια της, άρωμα ακριβό η ανάσα της. Μέσα στα μάτια της θάλασσες και ωκεανοί που παρασέρνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Μέσα στα χέρια τους αγάπη, σα σε κλείνουν σφιχτά και δε θέλουν να σε αφήσουν να χαθείς.
Πώς να μην την αγαπάς την αγαπημένη μου; Πώς να μη σε παρασέρνει το κάλεσμά της, πώς να μη σε διαλύει το χαμόγελό της; Την είδες την αγαπημένη μου; Τώρα που περνάει από μπροστά σου ρίξε της μία ματιά από μακριά, πριν χαθεί…
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη